Het album Last Rays Of The Dying Sun opent met een heerlijke gitaarriff, het nummer ‘I-95’ is duidelijk begonnen. Hardrock is alleen meer dan een goede gitaarriff. Boven het muzikale geweld moet een sterke zanger staan die zich kan onderscheiden tussen de harde decibellen. Daar schort het bij leadzanger Marc Schleicher meestal aan. Hij heeft geen vervelende stem maar bij dit soort muziek verwacht je iemand met mooie uithalen en diepe schreeuwen die zich kan meten met het muzikale geweld. Het mooie aan dit album is wel dat nergens het rempedaal wordt ingedrukt. Waar bij andere hardrock bands een soms verplicht rustpuntje op het album aanwezig is, die vaak niet uit de verf komt, is deze band niet van plan om het ook maar iets rustiger aan te doen. Dat maakt het album als geheel sterk. Nummers als ‘Electric Street Cred’ en ‘Duel’ zijn ervoor gemaakt om op het hoogste volume aangezet te worden. Slim van de heren om het langste nummer op het eind te zetten, een wel gepast slot van deze prima plaat.
Het is een rockplaat geworden met een aantal goede nummers en die geen moment inzakt als het gaat om tempo. Een plaat om hard mee over de snelweg te scheuren alleen is het de vraag of de luisteraar ongegeneerd zal gaan meeschreeuwen. De stem van Marc is namelijk geen memorabele rockstrot en zorgt ervoor dat veel nummers niet beklijven. Als je je daar als luisteraar overheen kunt zetten, kun je met volle snelheid de snelweg op.
Dwellers - Good Morning HarakiriHet is een ondankbare tijd om met stonerrock uit te komen. Het genre is nou...
Dirk Stelder Band - Op Weg Terug Dirk Stelder is geen nieuweling in de Nederlandse popscene. In de jaren ’70...