.jpg)
2012-05-04
Ian Parry is een eenenvijftig jarige Engelse zanger die al jaren in Nederland woont en werkt. Hij is vooral bekend geworden met Vengeance en Elegy en verder zong hij in diverse rockopera’s waarvan de eerste Ayreon plaat er één is. Wat Arjen Lucassen kan, kan ik ook, moet Parry gedacht hebben en zo ontstond in 1998 zijn eigen project dat hij Consortium Project noemde. Inmiddels zijn er al vijf album van het project verschenen en worden de albums opnieuw uitgegeven met wat extra bonustracks. IV-Children Of Tomorrow is het vierde album dat al in 2007 het levenslicht zag en dat twee extra nummers meer bevat dan het origineelNet zoals Ayreon maakt Parry gebruik van een klein legertje muzikanten en vocalisten. Zo heeft hij op deze plaat de zangeressen Rosita Abbink, Erna Auf Der Haar en Judith Rijnveld opgetrommeld. Zij zijn er voornamelijk om Parry’s zang te ondersteunen. Voor de instrumentele invulling zijn Parry’s vaste kompanen gitarist Henk van der Laars, toetsenist Joshua Dutrieux en voormalig Within Temptation drummer Ivar de Graaf verantwoordelijk. Verder wordt hij bijgestaan door de gitaristen Neils Vejlyt en Lou St. Paul en bassist Marcel van der Zwam. Vrij onbekende namen die eigenlijk al aangeven dat de budgetten minder groot zijn dan bij evenknie Ayreon. Dat hoeft niet altijd tot een minder product te lijden, maar in dit geval is het helaas wel zo. Consortium Project heeft stomweg niet de brille van Ayreon, alle goede bedoelingen ten spijt.
De enigszins als Ronnnie James Dio zingende Parry weet de noten prima te raken en de zangeressen doen net als de muzikanten uitstekend hun werk, maar de songs weten niet echt tot leven te komen. Zeker in het begin kunnen de op Ayreon leest geschoeide nummers als ‘Shadows’ en ‘Exodus’ en het lichte gotische ‘Made In Heaven’ nog wel wat positieve gevoelens opwekken, maar het zijn lichtpuntjes in een verder wat bloedeloos klinkend album. Ook de productie heeft te lijden gehad, want het geluid is ondanks de remastering nog steeds dof en de snaredrum klinkt als een blikken koektrommel. Daar valt nog wel mee te leven als de nummers briljant zouden zijn, maar zeker op de tweede helft van het album lijken de ideeën op, met als positieve uitzondering het folky ‘Let The Wind Carry You Home’. In ‘Enigma’ probeert Parry wel heel nadrukkelijk Ayreon te imiteren, en in ‘Path Of Destruction’ horen we een behoorlijke Dio tic. De bonustracks ‘Aches & Pains’ en de uitgeklede versie van het al gedeeltelijk akoestische ‘Let The Wind Carry You Home’ voegen daarbij helemaal niets toe
De vorm van het Consortium Project is prima, laat daarover geen misverstanden bestaan, maar het is de verzameling onopvallende songs die er voor zorgt dat nergens de middelmaat ontstegen wordt. Hierdoor is dit eigenlijk een overbodige re-release geworden en kunnen we ons beter richten op, hopelijk beter, nieuw materiaal van Parry en zijn kornuiten.
.jpg)
Vendetta - World Under FireDe irritant lange persinfo heeft wel heel erg veel woorden nodig om te...
.jpg)
Bertrand Burgalat - Toutes Directions Manusje-van-alles Bertrand Burgalat mag dan wel een dikke vijftien jaar...