Every Time I Die - Ex Lives Recensie op Podiuminfo

2012-04-25 Every Time I Die wordt door velen als metalcore bestempeld, maar ze zijn meer dan dat. Het heeft een vleugje southern rock, maar er zijn ook genoeg vleugjes hardcore en classic rock te bespeuren. Bovenal blijft een uiterst furieuze en energieke mix van dit alles, ook op het nieuwe album Ex Lives. Sterker nog, de band is weer helemaal in optima forma bezig. Grote invloed hierop is het avontuur van vocalist Keith Buckley met de supergroep The Damned Things. Hij kon hier een ander soort ei kwijt en dat was na het iets slappere New Junk Aesthetic ook wel nodig.

Ex Lives pakt je vanaf het begin bij je strot vast, slingert je alle kanten en laat je pas los als het daar zin in heeft. Een beest van een album, die de toon met de eerste kreten zet. ”I want to be dead with my friends!”, spuugt Keith er herhaaldelijk uit met zijn herkenbare schreeuwerige stemgeluid. Opener ‘Underwater Bimbos From Outer Space’ waar dit vanaf komt is een topper, maar eigenlijk kent deze plaat alleen maar hoogtepunten. Nummer twee en drie (‘Holy Book Of Dilemma’ en ‘A Wild, Shameless Plain’) zijn wat korter van stof, maar vliegen daarom des te harder door de bocht.

Het tempo ligt over het algemeen erg hoog, maar kent zo zijn rustpunten. ‘Revival Mode’ heeft een wat lager, groovy tempo, maar met zijn vettige gitaarriff is deze net zo onbetrouwbaar als de rest. De band heeft zo her en der wat kleine verrassingen in petto. ‘Partying Is Such Sweet Sorrow’ opent met een banjo als intro, maar het feestnummer bij uitstek pakt de draad van het album al snel op. Qua feeling heeft de track iets weg van ouder werk als ‘We’rewolf’ en ‘Wanderlust’. Verder gebruiken ze op afsluiter ‘Indian Giver’ een soort orgel, waardoor de track een ambient stoner-vibe krijgt.

Keith Buckley schreeuwt wederom alsof zijn leven er van af hangt, maar laat ook geregeld een sterke, zuivere zangstem horen. Iets dat hij heel veel heeft kunnen oefenen bij The Damned Things en dat klinkt ook hier zeker niet verkeerd. Deze komt het beste tot zijn recht in de onverwachte afsluiting van ‘Drag King’. Al met al kun je met 37 minuten op de klok gerust zeggen dat Ex Lives een korte, maar allesverwoestend krachtige plaat is geworden.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Every Time I Die Label:Epitaph