Zonde. Want zoals gezegd, Whomadewho was een belofte die voor een aanzienlijk deel zelfs ingewilligd was. Remixes van bijvoorbeeld Digitalism en Munk sloegen aan en live maakte de band furore, onder meer met een knotsgekke show met dito uitdossing.
Maar op de vorige plaat, Knee Deep leek de band zich al meer in zichzelf te keren en op Brighter is de somberheid vrijwel vervolledigd. Alsof met een nieuw decennium er een tiental jaren van droefenis zijn aangebroken. Het drietal werkt zich in een vrij monotone sequentie door de plaat heen, met slechts enkele opvallende wapenfeiten tussendoor.
Een daarvan is opener ‘Inside World’, de eerste single van de schijf. Met dansbare synths, goede vocals en vooral met een hele dikke vette bodem van huppelende bas en drums weet dit nummer te boeien. Maar al gaat het nummer er zeker niet aan ten onder, er ontbreekt wel een interessante creativiteit die het nummer naar een hoger niveau had kunnen tillen.
Het blijkt de voorbode voor een verder op zowel sfeer als muzikaal mager album, waar vooral de variatie ontbreekt. Akkoordenwisselingen zijn nergens echt spannend, beats zijn van het plankje eenheidsworst gepakt en ook de vocalen weten nergens de luisteraar de muziek in te trekken. En dat is nu juist wat een ietwat sombere plaat als Brighter nodig heeft: een factor die de luisteraar aan zich bindt en niet meer loslaat. Eenmaal in dit soort niet heel gevarieerde muziek gezogen, kan een album als dit beklijven tot in de eeuwigheid.
Maar de op disco geïnspireerde baslijntjes en het hele kleine uitstapje naar dubstep ofwel grime op een liedje als ‘The End’ mogen dan niet meer baten. De liedjes blijven te leeg, te weinig frivool en kunnen niet boeien. Brighter laat een saaie nasmaak achter en doet verlangen naar weleer. Toen er nog gedanst kon worden, in plaats van gemijmerd.
The Fray - Scars & StoriesBij het noemen van The Fray denken de meesten nog steeds aan ‘How To Save A...
Every Time I Die - Ex Lives Every Time I Die wordt door velen als metalcore bestempeld, maar ze zijn...