Wat meteen opvalt, is het echoënde geluid van de gitaren, dat bijna van begin tot eind in ieder nummer terugkomt. Hierdoor rockt de plaat enigszins, met de kanttekening dat de nummers al snel veel op elkaar lijken. De eerste nummers heb je daar nog weinig last van. ‘Heartbeat’ is de aardige opener van Scars and Stories en meteen ook de eerste single die The Fray heeft uitgebracht. Qua hitpotentie heeft ‘The Fighter’ de meeste kans op een mooie plek in de hitlijsten en is meteen het beste nummer van het album. Het liedje dat in je hoofd blijft rondhangen. Een pakkend refrein met afwisseling tussen gitaren en rust.
Afwisseling die de rest van de tracks op Scars and Stories een beetje mist. Van opbouw moeten de mannen van The Fray weinig hebben. Veel van de nummers gaan nergens heen en zanger Isaac Slade blijkt koning van de misplaatste uithaal, want vaak trekt hij zijn keel al in het begin van de nummers open. Hiermee toont hij zich een minder goede zanger dan hij is. ‘I Can Barely Say’ en de mooie afsluiter ‘Be Still’ zijn de enige rustpunten op het album en die smaken naar meer.
The Fray weet met vier á vijf nummers te boeien op Scars and Stories. Helaas is de balans wat zoek en klinkt het meerendeel van de plaat als dertien in een dozijn tiener-rock, en bij die doelgroep zal dit album het dan waarschijnlijk wel aardig doen. Het is niet slecht, gewoon niet origineel. Van ‘The Fighter’ zullen we vast meer horen dit jaar en als bonus op iTunes staat een prima cover van Bruce Springsteen’s ‘Streets of Philadelphia’. Je vraagt je af waarom die het album niet heeft gehaald, want een nummer als ‘Turn Me On’ of ‘Munich’ had daar gemakkelijk plaats voor kunnen maken.
ED - Head, Heart & Hands2012 is het jaar van de Nederlandse singer/songwriter, lijkt het wel. Sanne...
WhoMadeWho - Brighter Ze waren ooit zo leuk. Whomadewho waren knotsgekke Denen die ons in het...