Epica - Requiem for the Indifferent Recensie op Podiuminfo

Cover Epica - Requiem for the Indifferent

2012-04-18 Het is bijna niet voor te stellen dat Epica dit jaar alweer tien jaar bestaat. De Limburgse band is niet meer weg te denken uit de Nederlandse muziekscene. Een nieuw album van het vijftal is dan ook iets om reikhalzend naar uit te kijken. Zeker nadat in 2009 het briljante Design Your Universe het levenslicht zag is het nog wat harder gegaan met de band. De recensies waren lovend en de verkoopcijfers schoten omhoog. Logisch is het dan ook dat Epica met de nieuwe plaat Requiem For The Indifferent doorgaat waar het in 2009 was gebleven.

Er is wel voor iets meer toegankelijkheid gekozen, en zonder daarmee de band nu direct mainstream te noemen is het wel mogelijk om een groter publiek aan te spreken met de nieuwe plaat. Alle bekende ingrediënten die de muziek zo meeslepend maken zijn uiteraard weer aanwezig, waarbij de afwisselende muziek door de adembenemende stem van Simome Simons keurig bij elkaar wordt gehouden. De bijna klassieke ballad ‘Delirium’ is een treffend voorbeeld van de zangkwaliteiten van Simons, maar ook in de zwaardere nummers komt haar stem prima uit de verf. Een andere bijna ballad is het ingehouden ‘Deep Water Horizon’ dat door het gebruik van akoestische gitaar een wat andere benadering kent, maar nog steeds heel erg Epica klinkt. Naar het einde toe wordt het nummer dan toch nog stevig Het meest toegankelijke nummer is ‘Storm The Sorrow’ dat terecht als single is uitgekozen en zich al snel in je brein nestelt.

Los van de filmische stukjes ‘Karma’ en ‘Anima’, en de mooie ballads wordt er gelukkig ook nog stevig gerockt op de plaat, want behalve in het zware titelnummer gaat de band lekker tekeer in ‘Monopoly On Truth’ en het geweldige ‘Internal Warfare’ dat een even fraaie als opvallende orkestratie kent. Zwaar en slepende wordt het in het in ‘Guilty Demeanor’ dat langzaam begint en zeer fraaie zangpartijen van Simons bevat. De bijna tien minuten durende afsluiter ‘Serenade Of Self-Destruction’ is vlot, zeer afwisselend, bevat adembenemend koorwerk en een verslavend gitaarloopje. Halverwege bevat het nummer nog een Oosters aandoend intermezzo, waarin zelfs Simons enigszins Oosters klinkt.

Dertien songs in drieënzeventig minuten is een behoorlijke zit en omdat elke Epica plaat altijd enige groeitijd nodig heeft om haar volledige pracht weer te geven is het album een stevige kluif. De sublieme orkestratie en de wat minder prominent aanwezige grunts van Mark Jansen zorgen ervoor dat Epica wel iets aan toegankelijkheid heeft gewonnen. Daardoor ligt de plaat minder zwaar op de maag waardoor de verkoop nog wat omhoog zou kunnen schieten. Echte verrassen doet dit album niet en daarbij maakte de sublieme voorganger net iets meer indruk, maar toch is ook Epica’s vijfde plaat meer dan de moeite waard.

Recensent:Jan Didden Artiest:Epica Label:Pias