.jpg)
2012-04-16
Waar Noorwegen al jaren de toon aangeeft op het gebied van blackmetal, daar lijkt Zweden de beste voedingsbodem voor deathmetal. Gelukkig zijn er altijd bands die een uitzondering vormen. Neem nou Naglfar; wanneer je de band niet zou kennen, zou je de heren in het rijtje van bekende Noorse blackmetal bands plaatsen. Toch komen de heren echt uit Umea, dat bovenin Zweden ligt. Om het makkelijk te maken is Naglfar de naam van een Noors schip uit de mythologie, dat gemaakt werd van afgeknipte nagels van de doden. Naglfar bestaat dit jaar overigens alweer twintig jaar, wat een mooi moment is om weer eens een album uit te brengen. De band werd opgericht door gitarist Andreas Nilsson en Kristoffer Olivius die zijn basgitaar verruilde voor de microfoon nadat oorspronkelijke zanger Jens Ryden in 2003 de band verliet. Sindsdien werden twee albums opgenomen en hebben we vijf jaar moeten wachten op de opvolger van Harvest uit 2007. Nu ligt dan eindelijk het langverwachte Téras in de winkels, zodat de fans weer gerust kunnen slapen. Op deze plaat worden Nilsson en Olivius bijgestaan door Marcus Norman, die al sinds 2000 in de band zit en Soilwork drummer Dirk Verbeuren.
Dat de heren een potje muziek kunnen maken was al bekend, maar vijf jaar wachten is lang in de muziekwereld. Gelukkig is de oude vorm nog niet verloren gegaan, getuige het aanbod op Téras. Hoewel eenvormigheid bij dit soort muziek altijd op de loer ligt, heeft Naglfar genoeg melodie in zich om de volle drie kwartier te kunnen boeien. Wat de muziek vooral doet is hypnotiseren, waarbij bands als Dissection en Immortal als voorbeeld hebben gediend voor het huidige Naglfar. Het album sleept je mee naar hogere sferen en laat je niet meer los tot de laatste noten geklonken hebben. Omdat Naglfar kundig laveert tussen midtempo grooves en supersnelle stukken blijft het album tot het einde toe boeien.
We moeten wel lang wachten voor het absolute hoogtepunt, want dat is de acht minuten durende afsluiter ‘The Dying Flame Of Existence’ dat niet heel snel is en behoorlijk episch klinkt. Het heerlijke ijle gitaargeluid geeft je kippenvel. Toch weten ook de snellere korte nummers zoals ‘Invoc(H)ate’ en ‘Come Perdition’(met rustig intermezzo) een snaar te raken. Het korte titelnummer waar de plaat mee opent heeft iets gotisch, maar wordt vervolgens door ‘Pale Horse’ vakkundig uit de grijze massa geblazen. In ‘III: Death Dimension Phantasma’ zit een wel heel melodieuze solo, terwijl het in de rest van het nummer vet beuken geblazen is. Het meest toegankelijke nummer is het slepende ‘The Monolith’ met een paar heerlijke vette riffs en weer dat heerlijke ijle gitaargeluid.
Naglfar mag dan in het hokje van de melodieuze blackmetal worden weggezet, de band heeft voldoende pit om liefhebbers van extreem geweld de ballen uit de broek te blazen. Of het vijf jaar wachten de moeite waard is geweest mogen de fans uitmaken. Uw recensent heeft in ieder geval bijzonder genoten van dit Zweedse zwarte metaal.
-1.jpg)
Borknagar - UrdZe weten van geen ophouden, de heren van Borknagar , de al in 1995...
.jpg)
3 Inches Of Blood - Long Live Heavy Metal Of het nu een parodie of een eerbetoon aan metal moet zijn, één ding is...