.jpg)
2012-04-28
En voila; hier is alweer het volgende project van drummer Mike Portnoy (ex-Dream Theater). De plaat van Adrenaline Mob is ook net uit (zie de recensie op deze site) en met Flying Colors laat muzikale duizendpoot Portnoy weer een hele andere kant van hem zien.Ook Flying Colors mag met recht een allstar-band genoemd worden. Naast Portnoy vinden we hier niemand minder dan gitarist Steve Morse (Deep Purple), toetsenist Neal Morse (Spock's Beard, Transatlantic), bassist Dave LaRue (Dixie Dregs) en zij worden gekoppeld aan de in Amerika bekende popzanger Casey McPherson.
Hun debuutalbum mag met recht een kleine sensatie genoemd worden. De heren stellen hun ego's in dienst van de songs terwijl hun niet geringe kwaliteiten toch duidelijk tot hun recht komen. Die songs zijn verrassend genoeg niet, zoals je misschien zou verwachten, lange progrocknummers, maar zouden in veel gevallen zo op de radio gedraaid kunnen worden.
Opener 'Blue Ocean' komt met z’n jam-achtige benadering en een lengte van ruim zeven minuten nog het dichtst in de buurt van de voormalige bands van de heren. Het is een geweldige opener waarin McPherson op Beatlesque wijze ondersteund wordt door prachtige samenzang. Op het stevige 'Shoulda Coulda Woulda' wordt duidelijk dat Flying Colors ook stevig in het heden staat, door de duidelijke Muse invloeden.
'Kayla' en 'The Storm' laten de hitpotentie van de band in volle glorie horen. Deze nummers zijn gewoon af en zouden in een andere wereld gewoon in de charts staan. Ook het heerlijk tussen The Beatles en Queen balancerende 'Love Is What I'm Waiting For' zou hier zo voor in aanmerking komen.
Is er dan helemaal niets te zaniken? Nou vooruit dan: in 'Fool In My Heart' meent Portnoy zelf de leadvocals te moeten verzorgen. En ondanks het feit dat hij verre van vals zingt, legt hij het toch duidelijk af tegen McPherson en Neal Morse. Dit schoonheidsfoutje zijn we weer snel vergeten als de heren op de ruim twaalf minuten durende afsluiter 'Infinite Fire' nog een keer alles uit de kast trekken.
Om het helemaal af te maken is er de perfecte productie van vakman Peter Collins (o.a. Rush) die de plaat een zeer helder en gebalanceerd geluid heeft gegeven. Laten we hopen dat het hier niet om een eenmalig project gaat, want dit debuutalbum smaakt duidelijk naar meer. Laten we dan ook maar gelijk bidden dat de heren de ongetwijfeld drukke agenda's zo op elkaar afgestemd kunnen krijgen, dat we ze eens live kunnen bewonderen.
.jpg)
Aidan - Le Grand Discours Aidan is een Ierse folkzanger die de afgelopen tien jaar heel Europa is...
.jpg)
The Streem - Songs for the Ghosts Zo nu en dan verschijnt er iets totaal onbekends op de recensieplank. The...