Min of meer naar voren geschoven bij StuBru en geadopteerd door Triggerfinger dus, dit duo. In België maakten Eline Adam en Thomas Werbrouck al langer muziek als Boston Tea Party, maar die naam bleek bezet. En dus moesten ze hun naam veranderen. Het werd de titel van hun debuutalbum: Little Trouble Kids. Anderhalf jaar later is Adventureland klaar en hoopt de band in hun eigen spotlights te treden.
En om de spanning maar meteen weg te halen, zou ze dat nog wel eens kunnen lukken ook. Adventureland is een vuige plaat geworden. Met een rammende stompbox en een zware gitaar dender je de plaat binnen. Eline schreeuwt je op de plaats mars met ‘Left Right Left’. Little Trouble Kids zijn van start. Het tempo blijft er gedurende twaalf nummers aardig in. Het doet denken aan dat Britse duo, Blood Red Shoes, maar dan ruiger en rauwer. Riffjes en solo’s die hun inspiratie vermoedelijk te danken hebben aan The White Stripes. Het tempo waarmee Eline haar teksten uitspuwt, lijken niet erg te veranderen. Evenals het gedreun van de drums. Net als het eentonig begint te worden, begint ‘Drunken Eyeball’. Even rust. Een mooi nummer. Daarna nog even vlammen met ‘Marching Blues’ en ‘Sacred Bone’ (kent wat The XX’s ‘Crystalised’ invloeden), om te eindigen met ‘Kids In Amusement Parks’, dat net als ‘Drunken Eyeball’ afwijkend is van het verder rechttoe rechtaan album.
Little Trouble Kids verdienen met Adventureland de aandacht die het in België al krijgt. Nederland kan niet lang achterblijven bij dit noisepopduo. Het album zit vol potentie en dat vuige garagerockgeluid gaat de live-beleving enorm versterken. Want dat is toch vooral de impressie die achterblijft: hoe zou Little Trouble Kids live klinken? En dan niet in de schaduw van Triggerfinger, maar in hun eigen spotlights. Adventureland doet het positieve vermoeden.
Yukon Blonde - Tiger Talks Yukon Blonde is nou typisch zo’n bandje die al sinds 2006 ieder jaar trouw...
Oh Mercy - Great Barrier Grief Eind jaren ’80 kwam Bob Dylan’s Oh Mercy uit. Eén van zijn betere platen...