Hun alternatieve rock valt nog het best te vergelijken met een band als At The Drive-In. De sound draagt de kiem van screamo in zich, zonder daarin echter te ver te gaan. Hier en daar fleuren ze het op met enkele postrockelementen, maar het wordt nergens echt ontoegankelijk. Bayles blijkt ook een goede keuze te zijn. De eerste langspeler Danger Mouth klonk iets minder dynamisch, waardoor duidelijk wordt dat de hand van een meester weldegelijk een serieus verschil kan maken.
In het verleden was het overgrote deel van de tracks instrumentaal, maar tegenwoordig mag zanger Sacha Schmitz zijn naar de poppunk neigende vocalen iets meer op de luisteraar loslaten. Zo krijg je enerzijds de instrumentale tracks, waar het technische vernuft van de band naar voren komt, zoals de perfecte opwarmer ‘North Korea’ en het aangename en catchy ‘Myanmar’. Anderzijds wordt je dan weer meegevoerd door de met emotie doorspekte stem, die eerder richting lijkt te geven aan de muziek dan andersom. ‘Artifacts’ leidt deze stijl perfect in, terwijl het strakke ‘For Men Who Had Everything’ toont hoe deze combinatie op zijn best klinkt. Afsluiter ‘Mapping The Universe’ combineert dan op een uiterst waardige manier de grootsheid en de opbouw van postrock met de krachtdadigheid van post-hardcore.
Met een zet als deze winnen de Luxemburgers niet alleen aan kwaliteit, maar ook aan geloofwaardigheid. Binnen het genre zullen ze hierdoor alleszins sneller met de grote jongens mee mogen doen. Of dit terecht is, zal live moeten blijken, maar op plaat klinken ze alvast degelijk genoeg om van subtop richting top te klimmen.
In Mourning - The Weight of OceansEvolutie en verandering komen een band niet altijd ten goede. Het gros van de...
Yukon Blonde - Tiger Talks Yukon Blonde is nou typisch zo’n bandje die al sinds 2006 ieder jaar trouw...