.jpg)
2012-04-25
Italianen zien we niet zo vaak langskomen in de Nederlandse mainstream muziekbeleving. En voor wie met Paolo Nutini aan komt zetten: dat is een Schot. Nee, als het op Italië aankomt moeten we het hebben van baritons, wat dance en electro en punkbands. Maar als er dan met Fabrizio Cammarata & The Second Grace plots een naam opduikt, dan is het ook wel gelijk met heel erg veel verve. De band gaat ook wel onder alleen de naam The Second Grace door het leven en onder die naam verscheen dan ook het gelijknamige debuut. Maar de rol van Fabrizio is dusdanig groot, dat zijn naam terecht apart wordt vermeld. En mochten echte sportfanaten het zich afvragen: dit is niet de enige bekendheid genietende Italiaanse voetballer met dezelfde naam.
Wie naar dit nu uitgebrachte album, Rooms, luistert, zou niet zeggen dat hij met een Italiaan van doen heeft. Verschillende muziekstijlen die doen denken aan de Caraïben en soms zelfs Afrika passeren de revue, maar het gros van de liedjes doet uiterst Amerikaans aan. En dan op de folk/countrymanier.
De soms vriendelijk klinkende stem van de frontman draagt daar het sterkst aan bij, doordat hij ineens over kan schieten in getergde zang. Een soort Dylan meets Iron & Wine. En ook de muziek laat zich het meest kwalificeren als gevoelige country, bijvoorbeeld in ‘Myriam’, waar een tokkelende gitaar en een zeurderige viool de begeleiding vormen.
Vreemd genoeg is dit album juist zo sterk, doordat soms de productie niet vlekkeloos is. Cammarata zit soms niet helemaal goed op toon en ook de manier waarop de instrumenten op elkaar zijn afgestemd klopt soms niet, bijvoorbeeld in het met een klein mediterraan tintje overgoten, heerlijk kleine liedje ‘Me And The Rain’. Daardoor wordt Rooms echter des te puurder.
Het gevolg is dat er tien hele goede liedjes passeren. Ze zijn niet allemaal uitmuntend, maar bevatten tegelijk zoveel dat ze stuk voor stuk toch heel sterk zijn. Uitblinkers zijn ten eerste het heel bijzondere ‘Alone & Alive’, waar het refrein op het oog niet lijkt te kloppen, maar je er toch geen genoeg van krijgt. Ten tweede is ‘Down Down’ bloedmooi. Tergend en rustig kabbelt dit liedje voort naar een met overstuurde pijn begiftigd einde, zich wringend tussen je nagels, neusvleugels en oorschelpen, mede dankzij de goed gedoceerde droevige vioolbijdrage.
Rooms is als een bak pure chocola waar je niet genoeg van krijgt. Je eet je er wellicht misselijk aan. En dit album is daadwerkelijk qua sfeerzetting geen lichte kost. Maar het is wel degelijk smullen. Misschien tegen wil en dank, maar toch zal je, na even bijgekomen te zijn, opnieuw gaan eten.
.jpg)
Simple Minds - x5In de tijd dat mooie heruitgaven de dalende cd verkoop nog enigszins moeten...
.jpg)
Eric Bibb - Deeper in the Well Zanger Eric Bibb kreeg de blues reeds vroeg met een paplepel ingegoten....