2006-03-22
Als een cd afrekent met de stelling dat home studio’s geen ‘echte muziek’ voortbrengen, dan is dat de debuut-cd van Alan Lauris: “Connect Me”. Een nogal ferme stelling uit het begeleidende persbericht van de Utrechtse componist. Een ‘eyecatcher’ is het artwork van Connect Me met puntentekening inclusief bijgeleverd potloodje. Alsof Alan Lauris wil zeggen: “Trek zelf maar je conclusies van deze plaat”.Bij het aanhoren van Alan’s debuutalbum wordt direct duidelijk dat hij groot fan is van de Pet Shop Boys en waarschijnlijk ‘Hotel New York’ heeft grijsgedraaid. Dat Moby vorig jaar niet iedereen kon overtuigen van zijn zangtalent, ligt nog vers in het geheugen. Alan Lauris overtuigt de luisteraar net als de New Yorkse clubgoeroe niet van een groots zangtalent. Het eerste nummer Connect Me zegt qua lyrics al genoeg. I want to stop believing they think I am a bore….connect me to the world. Alan Lauris slaat hiermee de spijker regelrecht op z’n kop. Het gelijknamige album is namelijk behoorlijk saai te noemen voor een experimentele muzikant. Nergens valt een vernieuwend of gedurfd aspect te vinden. Toegegeven, Connect Me is wel het aardigste nummer van de plaat. Of het een regelrechte reclamehit wordt, valt echter ernstig te betwijfelen.
Een nummer als Dutch Cities lijkt een onwaardige opvulling om het album vol te krijgen. De lyrics zijn niet bepaald hoogdravend te noemen. Met het opnoemen van stedennamen kom je er echt niet als singersongwriter. Vreemd, als je nagaat dat Alan Lauris de enige Nederlander is die ooit een Honor Award bij de Great American Song Contest heeft gewonnen. Het Honor Award-winnend nummer Spring Will Come is een mierzoet nummer van iets meer dan twee minuten. Bij het aanhoren van deze song, ziet het er naar uit dat de lente nog lang niet in aantocht is. How You’re Able To Smile hoort de frisse afwisseling op Alan’s plaat te zijn. Het doet eerder aandoenlijk dan aanstekelijk aan. Horen we daar Cindy Lauper’s True Colours terug in het eerste deel van het refrein van Too Late?
De computerdeuntjes en het synthesizer-orkest van Alan’s thuisfabricatie doen je direct denken aan de wansmaak van eendagsvliegen uit de jaren tachtig. Niet bepaald lekkere dancepop, als je het gevoel krijgt beland te zijn op het vijfentwintigjarige huwelijksfeest van je klaverjassende ouders.
Kortom: het debuutalbum van Alan Lauris is beschamend inspiratieloos. Dit ‘man over machine’- product faalt jammerlijk in het pleiten voor home studio-producties. Dan brengt Trijntje Oosterhuis het wat dat betreft, een stuk beter af. Misschien moet deze componist bij nieuw materiaal wel eens wat aan het toeval overlaten. Klinkt dan in ieder geval gedurfder en wellicht dat Alan Lauris dan geen draak van een plaat aflevert. We blijven hoop houden...
The Lovetones - MeditationsInmiddels zijn de heren van The Lovetones in eigen land al razend populair....
Green Lizard - Las Armas del Silencio Het jaar 2002 had hét jaar van Green Lizard moeten worden. De jongens...