Goed, genoeg hierover. De muziek zelf: Surface Noise maakt sentimentele gitaarpopliedjes, netjes vijf achter elkaar, niets op aan te merken eigenlijk. Heel erg bijzonder zijn ze echter niet: opener ‘Don’t Mention Shoes’ klinkt als een soort light-versie van Fountains of Wayne. En eerlijk is eerlijk: een simpeler liedje dan dit bestaat bijna niet. Door naar ‘Show Me The Love, Homer’ een door een simpele (daar is dat woord weer) synths gedragen track die best een interessante samenzang heeft. ‘Wel aardig’ is nog de beste omschrijving.
In ‘Clearly A Warning’ wordt een poging gedaan om een sentimenteel akoestisch gitaarliedje tussen de vijf nummers te proppen. En het is best een mooi liedje: denk aan pakweg ‘Shades Of Time’ van Girls in Hawaii, maar dan van mindere kwaliteit. En dan zijn we al over de helft. ‘How It Got Started’ klinkt als een wat ruigere versie van het eerste liedje. En afsluiter ‘Gossip Vampires’ wordt opgeleukt door een Police-gitaarritme. Dat hebben we Andy Summers in de seventies al horen doen.
Conclusie: Surface Noise is zó ontzettend middle of the road, zó vreselijk standaard, dat heeft geen naam. Zo’n plaat waarvan mijn moeder zou zeggen: “Ach, het klinkt toch best wel oke?” Nee, daar win je de oorlog mee. Weet je wat ze zelf zeggen? In hun bijgevoegde bio staan regels als ”Een existentialistisch nihilisme als kers op de taart van verlichting”, “hitsige hits zonder hitsige hipsters is zelfbevrediging (watte?)” en ”Het volk wil en heeft recht op Surface Noise”. Ja, tuurlijk. En ik ben Elvis.
Zinkzand - De Thee Trekt Maar De Zee Nog MeerEen zweem van vervreemding en creativiteit hangt om het album wat er voor...
Alcoholic Faith Mission - Ask Me This Eerst even over de bandnaam. Wie noemt zijn band in vredesnaam Alcoholic...