Wat opvalt is dat het album totale rust, bijna sereniteit, ademt. Elf prachtig verstilde liedjes lang weet hij je als luisteraar te boeien, te ontroeren en volledig stil te krijgen.
Een aantal liedjes werkt door het repeterende gitaarspel bijna bezwerend. Mooi voorbeeld hiervan is ‘Days Gone By’ of anders wel ‘New Winter’. Qua sfeer doen deze songs ergens in de verte denken aan Jose Gonzalez. Ook zo iemand die het voor elkaar krijgt om met een akoestische gitaar en zijn fraaie stem hele volksstammen stil te krijgen. Overigens is Shannon op dit album niet alleen te horen. Ook wordt hij hier en daar bijgestaan door een zangeres. Of krijgt hij bijval van enkele subtiele blazers of violen.
Thematisch weet Shannon prachtige teksten over met name de natuur te schrijven. Hij lijkt zo iemand te zijn die nog oog heeft voor al het moois om ons heen. En dat in een tijd waarin de meesten zich laten leiden door drukke agenda’s of continu pushberichten uitspugende smartphones. Ook een keuze natuurlijk, maar soms is het wel weer eens verfrissend om je even te laten onthaasten door een plaatje als deze.
Geen moment waagt John Shannon zich aan een lange uithaal of een schreeuw die uit zijn tenen moet komen. Dat zou kunnen leiden tot saaie liedjes en misschien lijkt dat in eerste instantie ook wel te kloppen. Maar hoe vaker je het album beluistert, hoe meer er boven komt drijven. Ik hoop van ganser harte dat een behoorlijk publiek de weg naar dit album zal vinden.
Adrenaline Mob - OmertáDie arme Mike Portnoy. In bijna ieder interview dat je leest solliciteert,...
The Doors - L.A. Woman - 40th Anniversary Edition Dat Jim Morrison juli 1971 levenloos in een Parijse badkuip gevonden werd,...