_Iradelphic(2012).jpg)
2012-05-05
Wie Clark in een hokje wil plaatsen, heeft een probleem. Clark laat zich namelijk niet in een hokje plaatsen. Godzijdank heb je dan nog een aantal oudere albums en een label waar je naar kan verwijzen. Zo is het label Warp ook het label van Bibio, die overigens ook te horen is op de nieuwe productie van Clark: Iradelphic. De andere albums van Clark of Chris Clark, de naam waaronder hij eerst albums uitbracht, zijn een route, waarnaar de artiest nu toch even terug lijkt te grijpen, na twee uitermate luide platen. Het is niet voor niets dat Clark even heeft gezocht naar een rustpuntje: ,,Ik wil iets maken wat niet is zoals mijn werk hiervoor, maar toch onmiskenbaar ‘mij’ is.’’.
Wel, dat is gelukt, al wordt er soms gekeken naar eerder werk. In ieder geval: Iradelphic is weer een belevenis op zich. Clark houdt zich nergens aan de gezette lijnen op de muzikale kleurplaat. Soms gaat hij er compleet overheen, andere momenten laat hij ze deels niet ingekleurd. Met rauwe elektronica over een overal aanwezige zichzelf repeterende gitaarloop, zet hij het grootste deel van de schijf neer. Daarbij wordt de luisteraar soms in slaap gesoesd, soms door elkaar geschud en een enkele keer getest.
Dat gebeurt ten eerste door het medium te beproeven. Wie opener ‘Henderson Wrench’ luistert op een koptelefoon, wordt direct getergd. De voorgrond van het nummer lijkt zich qua geluid vreemd genoeg naar rechts te verplaatsen en dan opeens terug te springen. Maar ook de soms te prangende elektronica is een uitdaging voor de luisteraar. In ‘Skyward Bruise / Descent’ zijn de bliepjes simpelweg véél te hard voor het aangename.
Dat laat ruimte om aan de trip van dit album te ontsnappen. Enerzijds zonde, aan de andere kant geeft dat de mogelijkheid om over een zwak middendeel heen te springen. ‘Open’, ‘Secret’ en ‘Ghosted’ zijn aardig, doch niet groots.
Dat is ‘Black Stone’ wel. Het pianonummer, waarbij alleen akkoorden passeren, is zo gruwelijk prangend dat je eigenlijk even stil zou moeten gaan staan of zitten en luisteren. En je in de trip laat trekken die nog komen gaat, want ‘Black Stone’ is in feite een opmaat – doch een briljante opmaat – naar het drieluik ‘The Pining Pt. 1, 2 en 3’. Hier weet Clark pas echt een atmosfeer neer te zetten waar je in wegzakt, met diepe bassen, holle hoge elektronica, onbegrijpelijk verwikkelde gitaarriffs en allerhande geluiden en instrumenten.
Desalniettemin, een prima einde maakt geen prima album. Iradelphic is bijzonder, maar schiet her en der te kort. Clark denkt her en der te ver door, lijkt het wel. Het is in ieder geval wel onmiskenbaar Clark.
.jpg)
Killing Joke - MMXIIHoeveel somberheid kun je verdragen en hoe vrolijk kun je worden van...
.jpg)
Seventeen Evergreen - Steady On, Scientist! Twee dingen moet je Seventeen Evergreen nageven, aan de hand van hun...