Want zoals blijkt op debuut Bloodstreams; herrie maken betekent niet dat je iets goeds neerzet. Vrijwel stuk voor stuk zijn de nummers vooral luid, simpel en gruizig. Dat geldt voor de zang, de gitaren, de drums. Alles.
Dat betekent domweg dat het basisniveau uiterst laag ligt. Nummers als ‘Cops Capacity’, ‘Debt Death’ en ‘Play Dead Until You’re Dead’ blinken uit in muren van geluid. De nummers leiden nergens heen en de weinige inventiviteit die in de riffs te vinden in, wordt teniet gedaan door de matige zang en de voluptueusheid van de nummers.
Anderzijds zijn er dan weer twee nummers die wel het aanluisteren waard zijn. Zo is ‘Gebbie Street’ zowaar een nummer met meer swing, meer gevoel voor een goede riff en vooral voor een goede opbouw, compleet met breaks en tempowisselingen. Dat maakt het des te wranger dat op de rest van de nummers het begrip opbouw wordt vergeten. DZ Deathrays kan het wel.
Zo ook op het met meer elektronica uitgeruste ‘Dumb It Down’, dat een dreigend sfeertje heeft, juist door een aardige opbouw. Goed, de zang is nog altijd niet van een spectaculair of zelfs maar goed niveau, maar die pijn wordt toch op zijn minst verzacht door de prima overgang van de rustige elektronische interlude naar de sluimerend energieke refreinen.
Maar twee goede nummers, daar red je het niet mee. Zeker als de productie ook nog eens heel vlak is en de nummers zelf van een laag muzikaal niveau. Natuurlijk, je kan er helemaal op los gaan. Ook ondergetekende, die onder invloed van dit album een trein ternauwernood haalde, waar de hoop eigenlijk al was opgegeven. Maar dat had ook gekund op een band die deze muziek tot een hoger niveau weet te tillen.
Ladyhawke - AnxietyHet komt niet al te vaak voor dat een Nieuw-Zeelandse artiest ook in...
Cancer Bats - Dead Set On Living Even de meubelen aan de kant, want er mag gemaaid worden met de armpjes en...