.jpg)
2012-04-23
Jack White behoeft geen introductie. Want laten we wel wezen, deze muzikale duizendpoot heeft zijn strepen inmiddels wel verdiend in de muziekwereld. Gek eigenlijk, dat het nu pas tot een debuutplaat onder eigen naam komt. Toch is Blunderbuss een officieel debuut.Vreemd genoeg kwam bij mij direct de vergelijking met Quentin Tarantino bovendrijven. De uiterst succesvolle regisseur lijkt keer op keer met nieuwe, verfrissende films te komen. Maar wat hij in feite doet is terugvallen op zijn immense kennis van oude films. Hij pakt elementen uit films die het brede publiek al lang en breed vergeten is. Of die het grote publiek nooit heeft gekend, omdat de betreffende films helemaal zo goed niet waren. Hoe vaak pakt Tarantino immers elementen uit B- of C-films?
Tarantino weet op wonderlijk wijze keer op keer verschillende componenten bijeen te voegen, waardoor er een film ontstaat die in deze tijd enorm goed aanslaat. Hetzelfde doet Jack White eigenlijk op Blunderbuss. Op geheel eigen en daarmee karakteristieke wijze voegt hij uit verschillende decennia van de afgelopen honderd jaar elementen samen in nummers. En soms zijn dat, net als bij de eerder genoemde regisseur, niet eens invloeden die toentertijd als heel goed aangeschreven stonden. Immers, ‘Hip (Eponymous) Poor Boy’ is in feite niets meer dan een saloonnummer, gecombineerd met country en een hedendaags jasje.
En toch klinken vrijwel alle nummers op Blunderbuss lekker, juist omdat White er enorm goed rekening mee heeft gehouden dat elk liedje iets eigentijds moet hebben. Dat is ook hetgeen dit album tot een geheel maakt. De sound verandert op deze trip, want zo mag je Blunderbuss wel noemen, vrijwel onophoudelijk. Net als het tempo en zelfs het accent van White. Maar er zit één en dezelfde sfeer in de plaat en dat maakt het geheel sterk.
Dat het muzikaal wel goed zat met White, dat vroegen we ons niet meer af. En liedjes als ‘Freedom At 21’, ‘Sixteen Saltines’ en ‘I’m Shaking’ bevestigen dat alleen nog maar eens. Blunderbuss is domweg een heel goed debuut, dat met iets meer afwisseling en experiment nog net iets beter was geweest. Maar aangezien White niet het type is dat snel zijn piano, gitaar, drums en microfoon aan de wilgen zal hangen, komt ook dat nog wel een keer goed.
.jpg)
All-American Rejects - Kids In The StreetIs het soms niet wonderlijk wat albums kunnen doen? Toen ondergetekende Kids...
.jpg)
Fresku - Maskerade Fresku kwam via zijn ‘Brief Aan Kees’ de hiphopscene binnen, dropte in 2010...