.jpg)
2012-05-09
Is het soms niet wonderlijk wat albums kunnen doen? Toen ondergetekende Kids In The Streets voor de eerste keer luisterde, was er veel duidelijk: dit album zuigt. Is bagger. Commercieel winstbejag. Zelfde trucje opnieuw. En toegegeven: dat is het album nog steeds na een aantal luisterbeurten. Maar tegelijk weten The All-American Rejects dit album langzaam in je hoofd te prenten. En dat is knap, want de band heeft een flink aantal tekortkomingen. Muzikaal is dit groepje uit Oklahoma uiterst beperkt. En vandaar ook dat Kids In The Street op het oog zo’n slecht plaatje is. Maar na twee povere albums verscheen in 2009 het album When The World Comes Down. En laten we wel wezen: ook dat was niet veel soeps, muzikaal gezien.
Anderzijds was ook dat album niet slecht. Want het had nu eenmaal ‘iets’. Net als die ene knijter van een hit: ‘Gives You Hell’. Zingt u even mee? Want we kennen het allemaal nog en zelfs de grootste hater moet toegeven dat het een uiterst catchy nummer is.
In feite probeert de band op dit hele album op schaamteloze wijze weer het hetzelfde te flikken, zij het dat het album op een lekker emotioneel puberale manier wat meer persoonlijk is geworden. Oftewel: de teksten zijn nog steeds niet van een hoogstaand niveau, al mag gerust worden gezegd dat frontman Tyson Ritter zelfs de lauwste zinnetjes nog enige geloofwaardigheid weet mee te geven.
Grootste pre aan dit album is dat het rete-catchy is, als je meermaals luistert. Er zitten subtiliteiten in deze schijf en die gaan zich in je hoofd nestelen. Daarbij: de mannen mogen wellicht geen muzikale wondercomponisten zijn, ze hebben als geen ander door hoe je een nummer moet opbouwen. Liedjes als ‘Beekeeper’s Daughter’ – hoe kún je zo’n titel verzinnen! -, Out The Door’ en ‘Kids In The Street’ gaan langzaam nestelen.
De conclusie is dus duidelijk: dit album is eigenlijk slecht. Want muzikaal gezien is het karig en de teksten zijn al niet beter. Wie het één keer luistert, zal dat zelf horen en het album in de hoek keilen. Wie even moeite neemt, merkt dat Kids In The Street zich in je hoofd gaat nestelen. Ondanks de matige liedjes. Het is een trucje en wie daar geen zin in heeft, moet er vooral niet aan beginnen.
.jpg)
Arjen Anthony Lucassen - Lost In The New Real Arjen Lucassen , heeft amper nog introductie nodig. De boomlange en...
.jpg)
Jack White - Blunderbuss Jack White behoeft geen introductie. Want laten we wel wezen, deze muzikale...