.jpg)
2012-05-07
Arjen Lucassen, heeft amper nog introductie nodig. De boomlange en bescheiden multi-instrumentalist mag gerust de ongekroonde koning van de Nederlandse progrock genoemd worden. Het is wel verassend dat Arjen weer eens onder zijn eigen naam een album heeft opgenomen, in plaats van onder te duiken in één van zijn succesvolle projecten.Lost In The New Real heet het tweede soloalbum van Arjen dat, geheel in Ayreon traditie, een lijvig geheel is geworden. De plaat bestaat uit twee schijfjes met in totaal vijftien eigen nummers en waarbij op het tweede schijfje vijf covers van zijn helden staan. Die helden zijn de bekende grootmachten Led Zeppelin, Pink Floyd, Frank Zappa, Blue Oyster Cult en Alan Parsons. Het album zelf behelst een soort van conceptplaat welke handelt over het feit dat we door de digitale revolutie amper nog weten wat echt en onecht is, en in zijn teksten vraagt Arjen zich af hoe het er over een paar honderd jaar uitziet. De stukjes worden aan elkaar gepraat door Rutger Hauer.
Omdat Lost In The new Real een soloalbum is, doet Arjen het leeuwendeel dan ook zelf. Slechts een paar gasten hebben kleine rolletjes in de vorm van fluit, cello, viool, achtergrondzang en dulcimer. Voor het drumwerk zijn Ed Warby en Rob Snijders ingehuurd. Al het overige heeft Arjen zelf gedaan, waaronder ook alle zang en dat is bijzonder omdat Arjen altijd over zichzelf zei dat hij maar een matige zanger is, maar dat blijkt behoorlijk mee te vallen. Hij is absoluut geen wereldzanger, maar door de zang flink in laagjes te leggen en de nodige effecten toe te passen, krijg je toch een acceptabel geluid dat goed in de vrij open songs past. Daarbij is hulp van achtergrondzanger Wilmer Waarbroek heel welkom.
Het bombastische van Ayreon heeft Arjen welbewust voor het grootste gedeelte losgelaten, al hoor je in het loodzware en slepende ‘Parental Procreation Permot’ wel de nodige Ayreon en Star One invloeden net als in het tien minuten durende afsluitende titelnummer. Daar tegenover staat een luchtig liedje als ‘Pink Beatles In A Purple Zeppelin’ dat zo uit Sgt. Pepper lijkt weggelopen. Maar ook folky melodieën als ‘When I’m A Hundred-Sixty-Four’, ‘Where Pigs Fly’ en de Led Zeppelin cover ‘The Battle Of Evermore’ vallen direct goed. Verrassend catchy is ‘E-Police’ dat overigens prima in het licht humoristische conceptverhaal past.
Op de tweede schijf dus die vijf covers waar Arjen een behoorlijk eigen draai aan heeft gegeven en vijf nummers die prima aansluiten bij de nummers op schijf één. Hoogtepunt op schijfje twee is het beschouwende ‘Our Imperfect Race’, waarin het behoorlijk richting Pink Floyd gaat. Vooral de magistrale gitaarsolo van Arjen is hier hartverscheurend.
Arjen kan dus ook solo niet meer stuk, al heeft dit werk niet de impact van het beste Ayreon en Star One werk, het komt wel akelig dicht in de buurt. Daarbij is dit anderhalf uur lang een eerbetoon aan de baanbrekende muziek uit de jaren zestig en zeventig en zorgt Arjen dat zijn muziek daar perfect bij aansluit.
.jpg)
Fotosynthese - Los Fotosynthese trapt Los maar direct af met een verwijzing naar z’n...
.jpg)
All-American Rejects - Kids In The Street Is het soms niet wonderlijk wat albums kunnen doen? Toen ondergetekende Kids...