I Like Trains (voorheen iLiKETRAiNS) leent de titel van dat boek voor hun derde album. Niet geheel toevallig, want de band uit Leeds gebruikt ongeveer hetzelfde thema. Wat is onze relatie met technologie en hoe heeft het ons veranderd? Het klinkt allemaal wat zwaar voor wat liedjes op een cd, maar I Like Trains weet daar wel raad mee. Namelijk door zware muziek te maken. Het is onheilspellend, duister en futuristisch. Niet allerminst door de stem van Dean Martin, die we gemakkelijk in het rijtje Matt Berninger en Tom Smith kunnen scharen. Soms lijkt de muziek ook wel wat op dat van The National en Editors, trouwens.
Maar meer dan die bands, creëert I Like Trains een omgeving die je, langzaam en met iedere luisterbeurt meer, weet te grijpen. ‘Beacons’ trekt je met bezwerende toon meteen het album in, gevolgd door het mooie ‘Mnemosyne’. “And though we hold out, we will fall in line again. We always do. I can’t resist. We will burn in hell for this”, zingt Martin, over het breken met de vaste patronen waarin wij leven. Met de teksten zit het wel goed, evenals met het instrumentale. Die gaat van elektronisch naar donkere postrock en wave. Qua spanningsopbouw heeft het wat weg van Mogwai.
Maar met The Shallows heeft I Like Trains bovenal een heel sterke plaat afgeleverd. Vergelijken mag, maar I Like Trains heeft daarnaast ook een eigen kracht. Een huiveringwekkende, emotionele kracht waarmee deze band je niet onberoerd laat. En dat zou je niet meteen verwachten van een band met zo’n naam.
Downtown Struts - VictoriaLekkere ouderwetse punkrock, geen toevoegingen, maar gewoon tien recht voor...
Marbert Rocel - Small Hours Ook al kwam het derde album van Marbert Rocel al in april uit, na de...