.jpg)
2012-06-06
De schrik slaat uw recensent om de oren bij het horen van de openingsklanken van ‘Desert Song’, de opener van het tweede album van het Brugse Dollarqueen. Die kille schelle productie van het intro gaat toch niet het hele album zo door? Het antwoord is gelukkig een volmondig nee! ‘Desert Song’ is rauw, de gitaren van Koen Schaballie zijn gejaagd en vuil, de bass van Danny Degheldere is dreigend, de zang van Filip Bohyn is donker en de drums van Dave Eeckeloo zijn bezwerend. Road-movie rock is de vaak gebruikte beschrijving voor de stijl van de band. En dat houdt op Circus eigenlijk in dat de sound vol, beeldend, meeslepend en krachtig is. De cynische single ‘Plastic Girl’, over het afstotelijke maar tegelijk aantrekkelijke van de mode wereld, is toegankelijker dan de opener en zou zomaar een rauwe song uit het oeuvre van REM kunnen zijn. Dit heeft deels te maken met de zang die zoals wel vaker op het album aan Michael Stipe doet denken. Maar ook de stem van Jim Morrison en de sound van The Doors blijken op een track als ‘Mother’ een flinke inspiratiebron te zijn.
Waar de eerste songs laten horen dat Dollarqueen een krachtig geluid neer kunnen zetten laat het subtiel dreigende ‘Intermezzo’ horen dat het ook een stapje terug kan doen. ‘World On Fire’ klapt er vanuit die betrekkelijk rust dan wel meteen weer op. Met hier weer die Doors-achtige sound. Dat smaakt naar meer, hoewel het ruim zeven minuten tellende ‘Queen Of The Night’ voor het mooie eigenlijk te lang gerekt lijkt. Door het funky gitaargeluid en het iets meer recht toe recht aan karakter van ‘400000 People’ ben je dit echter snel vergeten. Dat Dollarqueen toch wel raad weet met langere tracks blijkt wel uit het zeven minuten klokkende hoogtepunt ‘Is This Goodbye’. Tempowisselingen, verschillende felle gitaarsolo`s, en weer dat brede, grootse geluid domineren ook hier.
Dollarqueen laat op Circus horen zo`n typische band te zijn waar de hete adem van seks, drugs en rock `n`roll aan kleeft. Het vuigere werk. De ervaren heren hebben een uitstekende instrumentbeheersing en weten rauwe psychedelische rock te combineren met een goede dosis toegankelijkheid en degelijke teksten. De donkere rokerige cafés en popzalen kunnen hun borst nat maken.
.jpg)
Jeff Loomis - Plains of OblivionMeestergitarist Jeff Loomis is na z'n vertrek uit Nevermore duidelijk niet...
.jpg)
Ripsaw - Bulletgroove Ripsaw is terug, en hoe! We hebben er meer dan drie jaar op moeten wachten,...