Plains Of Oblivion is allesbehalve een haastklus geworden en biedt voor iedere gitaarfan wat wils. In opener 'Mercurial' krijgt Loomis gezelschap van niemand minder dan Marty Friedman (ex -Cacaphony, ex- Megadeth), die tegenwoordig in Japan een popster is. De solo's vliegen je om de oren in dit instrumentale nummer en hetzelfde geldt voor 'The Ultimatum', waarin Loomis het duel aangaat met Tony MacAlpine. Beide nummers brengen de hoogtijdagen van het Shraphnel label in herinnering, een tijd waarin instrumentale albums nog gretig aftrek vonden.
De gitarist verliest echter naast al dit shredgeweld nooit de song uit het oog. In het sterk aan Nevermore herinnerende 'Tragedy And Harmony' krijgt hij gezelschap van zangeres Christine Rhoades, die Nevermore ook al bijstond op het album Dreaming Neon Black en zij biedt een mooi tegenwicht aan de zware riffs van Loomis. Zij steelt ook de show in het wat luchtigere 'Chosen Time'.
Er worden nog meer gasten uit de hoge hoed getoverd, want in het fusionachtige 'Continuum' mag Chris Poland (eveneens ex-Megadeth) wat solo's bijdragen. De grootste verrassing is echter de bijdrage van Emperor zanger Insahn die 'Surrender' van een black metal tintje voorziet.
Als Plains Of Oblivion iets aantoont, is het dat Loomis uitstekend in staat is om een boeiend soloalbum te maken. Een album wat ook eens te meer duidelijk maakt hoe groot zijn compositorische invloed is geweest bij Nevermore. Het is dan ook te hopen dat we Loomis in de nabije toekomst nog eens in een goede band te zien krijgen, al dan niet zelf samengesteld.
Malted Milk - Get Some Malted Milk is een Franse bluesband die zich de afgelopen jaren heeft...
Dollarqueen - Circus De schrik slaat uw recensent om de oren bij het horen van de openingsklanken...