Metal met industrial-invloeden, dat is de stijl van Man.Machine.Industry. Invloeden, want echt een bijdrage is het niet te noemen. Het maakt de muziek niet bepaald spannender. In het merendeel van de nummers blijft het toch beperkt tot het geluid van een jarentachig synthesizer en vage bliepjes die door de zware gitaarriffs gegooid worden. Soms neemt de muziek een dansbaar ritme aan zoals op ‘We Are The Walking Dead’, maar het is niet meer dan dat.
Instrumentaal gezien zit het allemaal wel prima in elkaar, daar is niets op aan te merken. Het zijn zware gitaarriffs met stampende drums die de basis vormen en soms lekker door stampen, zoals op opener ‘To A Blood Red Sky’. Het is echter de zang van J.B. die het geheel vlak maakt. Eentonige, doodse vocalen zonder enige diepte. Het blijft op één niveau steken en zelfs de gastvocalen van Ronnie Nyman op de zojuist genoemde track kunnen daar niet bij helpen. Jens Wenstin van de band Corroded neemt de zang voor rekening op de Killing Joke-cover van ‘Eighties’, maar doet het niet heel veel beter. Op een bepaald punt wordt het zelfs vervelend en irritant.
Het album zakt tot een absoluut dieptepunt met ‘The Cage’. Het is de allereerste ballad van de band en het is te hopen dat ze het hier bij laten. Het zijn wederom de vlakke vocalen, waardoor het deze zogenaamde ballad compleet aan diepgang ontbreekt. Verder heeft het album niets interessants meer te bieden tot het einde. Er is wel nog een hidden track te bespeuren, maar dat is niet meer dan een tikkende klok en wat Zweeds gewauwel. Zoals al eerder aangegeven, in Nederland zijn ze nog niet erg groot, maar de moeite doen ze er ook niet echt voor.
Fatal Smile - 21st Century Freaks ”Welcome To The Freakshow” is het warme welkom waar Fatal Smile ons mee...
Sun Gods in Exile - Thanks for the Silver Een donker kroegje, west-Texas. De aanwezigen zijn voornamelijk ongepolijste...