.jpg)
2012-05-26
Een nogal apart gezelschap, zo kun je Brian Jonestown Massacre wel noemen. De groepsnaam is ontleend aan de beruchte massale zelfmoord van een sekte in Guyana en vervolgens is dit verbonden dat aan de naam van Brian Jones. Hoe verzin je het? Het is een vreemd, maar zeker ook intrigerend, gezelschap dat zonder zich ook maar iets van enige trends aan te trekken volkomen haar eigen gang gaat. Brian Jonestown Massacre is in feite geen band, maar een project rond gitarist Anton Newcombe, die op elk van zijn dertien platen en zeven EP’s met een flink aantal zangers, zangeressen en instrumentalisten heeft samengewerkt. De muziek van het avant-gardistische gezelschap is al even bont en ook op Aufleben, album nummer dertien, is het niet anders en wordt u een rijk gekleurd palet van rock, psychedelica, elektronica, folk en oosters getinte geluiden voorgeschoteld.Is Aufleben daarmee ook een geslaagd album te noemen? Helaas is dit maar ten dele zo. De bedoelingen zijn goed en het idee om een afwisselend album op de markt te zetten is prima, maar helaas pakt het niet altijd even goed uit. Bij sommige stukken op dit album begrijp je waarom ooit de term muzak is uitgevonden. Voortkabbelende instrumentale stukken die nergens heen gaan of oosters klankdecoren met vage zanglijnen vergen aan de ene kant het uiterste van de luisteraar, maar zijn aan de andere kant ook weer saai en lijken vooral als achtergrond muziek bedoeld. Dit kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn geweest van Newcombe en zijn vrienden.
Het plaatje begint met een redelijk vlot oosters getint instrumentaaltje dat ‘Panic In Babylon’ heet, en wordt gevolgd door ‘Viholliseni Maalla’: een vlot huppelend liedje met ijle vrouwenzang, maar waar amper lijn in te herkennen valt. De keelklanken in ‘Gaz Hilarant’ of de dwarsfluit in het met vage zang doorspekte ‘Illuminomi’, het is allemaal even bijzonder, net zoals de woordgrapjes in de songtitels zoals ‘I Wanna To Hold Your Other Hand’, ‘Stairway To The Best Party In The Universe’ en ‘Blue Order New Monday’. Het is daarbij allemaal nogal vrijblijvend, klinkt soms best leuk, maar weet nooit echt te overtuigen waarbij het dieptepunt zit bij de “rijsttafelmuzak” in ‘Face Down On The Moon’. Gelukkig zijn er ook wel genietbare momentjes zoals het heerlijk dromerige psychofolk stukje ‘Clouds Are Lies’ en het eveneens folky ‘Waking Up To Hand Grenades’ dat vaag wel wat aan de oude Pink Floyd doet denken.
Aufheben is een afwisselend, soms briljant, soms tenenkrommend, maar bovenal ongrijpbaar album dat het best tot zijn recht lijkt te komen met een flinke hoeveelheid geestverruimende middelen. Aangezien uw recensent deze ervaringen niet kent moet hij het doen met een beoordeling in volstrekte soberheid. Hij komt daardoor helaas niet verder dan vriendelijk glimlachen en onverschillig schouderophalen om vervolgens weer door te gaan met de waan van alledag. Iets waar je met dit schijfje een klein uurtje van verlost bent.
.jpg)
Geoff Barrow & Ben Salisbury - DrokkZelden. Echt heel zelden komt het voor dat Festivalinfo een 1 uitdeelt aan...
.jpg)
Ntjam Rosie - Live at Grounds Oke, we zeggen het maar meteen: in Nederland zijn Rotterdammers het beste het...