Destine - Illuminate Recensie op Podiuminfo

2012-06-04 Het was nogal een verrassing dat het Nederlandse Destine in 2010 knoepertje hard doorbrak met het debuut Lightspeed. Maar laten we wel wezen; dat was gewoon een hele leuke, goede plaat. En de hit ‘Stars’ is nog altijd een uiterst vrolijk, catchy poppunkliedje. Opvolger Illuminate moet het succes voortzetten en dat gaat, ondanks dat de plaat niet kan tippen aan zijn voorganger, wel lukken.

Dat zit hem er vooral in dat een jeugdig publiek met regenboogsokken en oogschaduw dit album gaat opvreten. Anderzijds, ook een gemiddelde muziekliefhebber zal een single als ‘Stay’ best kunnen smaken. Immers, het liedje was al een alarmschijf bij 538, dus dat zegt wel wat.
Lightspeed was een jeugdig, fris en opzwepende poppunkplaat waar we in Nederland misschien wel even behoefte aan hadden. Compromisloos en toch heel poppy vlogen de heren de charts en de harten van vooral de jeugdige luisteraar binnen. En ook op Illuminate heeft het er in den beginne alle schijn van dat de lijn wordt doorgezet. ‘Four Leaf Clover’ en ‘Stay’ zijn twee uptempo liedjes die een lach op je gezicht toveren. Het is niets broekscheurends, maar wel gewoon leuk en dat is uiteindelijk waar Destine het van moet hebben. De heren weten dat en doen het met verve.

Naast de twee openingstracks passeren er nog een aantal liedjes die uit hetzelfde poppunkhout zijn gesneden. Ze behoeven geen toelichting. Wat dat wel behoeft, zijn liedjes als ‘All The People’. Blijkbaar heeft iemand bij Destine een Coldplay-fetish en vond diegene het nodig om een nummer te maken wat in dat straatje past. ‘All The People’ is namelijk een ‘Viva La Vida’-kloon, compleet met viooltjes, ooo-ooo-ooooooh’s en pseudo-epische drums en met effecten bewerkte refreinzang. Stadiongeluid, zeg maar. Dit soort nummers is toch echt veel te hoog gegrepen voor Destine en past bovendien niet in hun straatje. Laat staan op dit album.

Het gebeurt nog een paar keer dat een nummer op deze manier geopend wordt, maar godzijdank breekt het dan uiteindelijk nog open naar een stevig beukend geheel, al kan je je soms afvragen of het niet al te laat is voor nummers al ‘The Awakening’. Alleen bij afsluiter ‘Illuminate’, waar ook het eerder beschreven stadiongeluid als uitgangspunt wordt genomen, beklijft de sound en werkt het als een malle. Het kan dus wel.

Illuminate is een hele aardige schijf, maar waar de voorganger bestond uit vrijwel louter stevige poppy punknummers, wordt hier afwisseling gezocht. Het is de vraag of dat nodig is, want Destine is gewoon het beste in hun kerntaak: beuken. Daardoor is Illuminate domweg niet zo krachtig, maar over de hele linie in orde.

Recensent:Koen Nederhof Artiest:Destine Label:Epitaph