Vanaf begintrack ‘Camilia’ is duidelijk dat Rock Morton geen band is van vernieuwing en een echt eigen sound. Het kabbelt allemaal wat voort op bluesbeats en –ritmes. Alles is netjes binnen de lijnen ingekleurd, waar je soms hoopt op een uithaal van zanger Leo van der Brugge, wiens zang ingehouden klinkt. Het komt allemaal wat lafjes over.
Rock Morton speelt dertien nummers lang rocknummers in verschillende stijlen. ‘Vampire Girl’ is vrolijke rock, ‘Morro Bay’ klinkt bluesy en ‘MLWFA’ klinkt als de grootse rock die de jaren zeventig kenmerkt. Veel van de nummers op Vicious heb je helaas al vaker (en beter) gehoord. In ‘Carcrash’ beginnen de gitaren eindelijk iets harder te klinken en wordt de zang wat spannender. Een hoogtepuntje op het album. Maar te laat, want daarna is het album klaar.
De band vindt zichzelf bij uitstek geschikt voor optredens in bijvoorbeeld (rock)cafés en blues- en/of rockfestivals. Dat zegt genoeg over de ambitie van Rock Morton en hoe over het eigen geluid wordt gedacht. Maar ze zijn niet pretentieus. Als achtergrondmuziek in een café met een biertje in de hand, is het prima muziek. Maar na twintig jaar zal Rock Morton anno 2012 geen grote naam van betekenis meer worden. Daarvoor is het allemaal net iets te slap. Wat dat betreft had het album waarschijnlijk toch beter Visjes kunnen heten in plaats van Vicious.
Ray Wylie Hubbard - The Grifter's HymnalDe Texaanse zanger en tekstschrijver Ray Wylie Hubbard heeft al een...
Devin - Romancing Tja, wat moet je verwachten van Devin ’s debuut? Een zwartwitte foto op de...