The Dandy Warhols - The Machine Recensie op Podiuminfo

2012-06-12 De eerste berichten die uit Amerika kwamen overwaaien repten over een terugkeer naar de roots voor de Dandy Warhols. Zanger en gitarist Courtney Taylor-Taylor beschrijft The Machine als "Uitgeklede pure rockmuziek waar de gitaar centraal staat." Eindelijk eens een omschrijving die hout snijdt, want het klopt namelijk als een bus.

En om maar gelijk met de deur in huis te vallen; dat een terugkeer naar die roots niet altijd een goede plaat oplevert, maakt dit nieuwe album wel duidelijk, want het gebodene valt niet mee. Wat heet; het geheel zwalkt van hot naar her, zonder ook maar een coherent geheel te willen worden.

The Machine begint echter veelbelovend: 'Sad Vacation' leunt op een lekker smerig basloopje met daaroverheen de bezwerende zang van Taylor-Taylor en in 'Autumn Carnival' komen weer de welbekende Velvet Underground invloeden om de hoek kijken met wat shoegaze elementen.

Daarna gaat het niveau echter snel bergafwaarts. Het uptempo 'Enjoy Yourself' heeft weliswaar een catchy refreintje, maar is verder een niemandalletje dat niet in de buurt komt van hun oude hits. Het kan nog erger want het instrumentale 'Alternative Power To The People' slaat werkelijk nergens op. Ook het oersaaie wiegelied 'Well They're Gone' doet de oren niet spitsen.

'Rest Your Head' is wel een nummer dat met een lekkere Lou Reed feel zo op albums als ...The Dandy Warhols Come Down of Thirteen Tales From Urban Bohemia zou kunnen staan. '16 Tons' klinkt met z'n saxofoon vervolgens zowaar als Morphine, maar zou door die band zonder meer naar de prullenbak zijn verwezen.

'I Am Free' begint veelbelovend met Eddie van Halen fingertapping, maar blijkt wederom een vervelend zeurnummer. In 'SETI vs The Wow! Signal' tonen de Dandies met een Stones swagger weer eventjes waar ze toe in staat zijn. Dit had het hele album kunnen gebruiken.

Het begint er zo langzamerhand op te lijken dat de Dandy Warhols simpelweg niet beter kunnen. Hun finest hour ligt met bovenstaande albums immers alweer een tijd terug. De band slaagt er de laatste jaren simpelweg niet meer in een plaat met die klasse te schrijven. Het klinkt allemaal vrij uitgeblust en op sommige momenten zelfs ronduit overschattend arrogant. En dat kan nooit de bedoeling zijn.

Recensent:Mark Michels Artiest:The Dandy Warhols Label:Pias