.jpg)
2012-07-11
Een tijdje terug recenseerden we een bandje dat zijn nieuwe plaat op diskette naar de redactie opstuurde. Want een floppy, da’s zo lekker retro. Wat dat betreft doet het Utrechtse Isle Of Tuna het beter: een USB-stick met meteen alles er op, van nummers tot technische info, biografie en bandlogo.In verschillende bandsamenstellingen bracht Tuna sinds 2003 een aantal gitaargeoriënteerde EP’s uit. Het bezorgde de band redelijke bekendheid in de thuishaven en dat is ze best gegund. Als er iets van deze eerste langspeler afspat, is het wel plezier. Luister maar eens naar ‘The Beat Iz Gone’ en ‘Belly Button’. Maar kom op jongens: een Z schrijven waar eigenlijk een S hoort was in 2005 al uit en iets meer afwisseling in de songs had ook wel gemogen. Want eerlijk is eerlijk: dit is zó laidback dat het klinkt alsof JJ Cale en Jack Johnson een liefdesbaby hebben gemaakt. En dat is niet positief bedoeld.
Elk nummer heeft een prima groove, maar daar blijft het elf nummers lang bij. ‘Frightening’ en ‘Brand New Nubian’ zijn dan nog twee nummers die er bovenuit steken, maar voor de rest is deze plaat vooral teveel eenheidsworst. En van de teksten hoeft Isle Of Tuna het eerlijk gezegd ook niet te hebben: het meeste komt niet boven het gemiddelde kampvuurlied uit. Je weet wel: ”We chillen zo lekker, we hebben zo’n plezier, en we gaan nog niet naar huis, want m’n moeder is niet thuis”. Inderdaad, we houden een beetje van overdrijven, maar dat maakt tegelijkertijd de zaak ook duidelijk. Je raakt door dit album prima in de vakantievibe, maar tegelijkertijd weet je dat de jongens in deze band zoveel meer kunnen. Het blijft maar hangen op een uit de computer getoverd ritme, een simpele rap, een bakkie effecten en door naar de volgende track. En nogmaals komen we een nummer tegen met zo’n belachelijke titel (‘Couple O’Beerz’). Jongens, echt: het was de eerste keer al flauw.
Het eindoordeel luidt dat dit in ieder geval een plaat is die gemaakt is door een groep muzikanten met meer potentie dan Isle Of Tuna tot nu toe laat zien. Ach, het is hun eerste pas: volgende keer voor de 3,5 ster en het komt helemaal goed. Je carrière niet met je beste plaat beginnen is ook wel eens leuk. En we hoeven niet allemaal Pearl Jam te zijn.
.jpg)
Marilyn Manson - Born VillainJe kan van hem vinden wat je wil, maar Marilyn Manson wist in de jaren ’90...
.jpg)
Hierosonic - Consciousness.Fame.God.Money.Power. Hierosonic bestaat sinds 2002. De band uit Pennsylvania won in 2003 de...