.jpg)
2012-06-17
Je kent het misschien wel: je hoort een band, of een specifiek liedje en je kan weer tot in detail terughalen hoe het voelde toen je het voor het eerst hoorde. Het laat een onuitwisbare indruk achter. Een aantal jaren geleden stond ondergetekende als pas beginnend theatertechnicus op het Geen Daden Maar Woorden Festival in de Rotterdamse Schouwburg. Voor zowel Hot Club De Paris als Gravenhurst had ondergetekende de kans om als lichtman op te treden. Een bijzondere avond, maar het hoogtepunt werd het langgerekte ‘Song From Under The Arches’ van de laatstgenoemde band. Spanning, mystiek, knetterende gitaren; het zat er allemaal in. Het nummer is nooit meer uit mijn geheugen geraakt, maar weet Gravenhurst zo`n zes jaar later, met The Ghost In Daylight, nog steeds zo te overtuigen?Het antwoord is een volmondig ja. Vanaf het eerste moment laat Gravenhurst, of Nick Talbot zoals hij oorspronkelijk heet, horen dat hij nog steeds in staat is om afwisselende, spannende tracks te maken. Als multi-instumentalist, producer en singer/songwriter weet hij precies hoe hij zijn creativiteit moet vertalen naar de songs op het album. Sfeervol, filmisch, rustiek, spannend, afwisselend, zweverig, het zijn de bekende elementen die ook op The Ghost In Daylight de boventoon voeren. Opvallend is de ruimere gelegenheid voor het akoestische element. De basis van de liedjes ligt voornamelijk bij de akoestische gitaar. Zo slaat opener ‘Circadian’ van kabbelende fingerpicking geleidelijk over in een track met synths en rauwe elektrische gitaren. Ook de single ‘The Prize’ begint met rustige gitaren en het doet redelijk Beatlesque aan. Maar door de breekbaar stem van Talbot denk je weer meer aan Thom Yorke. Terwijl je lekker wegdroomt ontstaan er donderwolken die wederom hun uiting vinden in scherpe elektrische gitaarklanken.
Zoals gezegd is Gravenhurst bekwaam in het maken van sfeervolle en filmische songs. Het mystieke ´Fitzrovia´ is hier weer een perfect voorbeeld van. Het is alsof je naar de soundtrack van een korte film zit te luisteren. Dit geldt ook voor ´Islands´, maar dat valt een beetje buiten de toon doordat het veel elektronischer aandoet, dit komt door de drums, maar ook door de vele synthgeluiden. Het geheel doet minder warm aan dan songs als ´The Foundry´ en het minutieuze ´In Miniature´. Hoogtepunt is ´The Ghost Of Saint Paul´. Al de eerdergenoemde karakteristieke elementen komen hier samen. Gravenhurst staat bol van creativiteit en dat wordt nog eens ondersteund door de meegeleverde comic van Talbot’s hand. Naast een handboek voor de muzikant vind je er verschillende strips en een poster van het album.
Hoewel de knetterende gitaren uit mijn herinnering op The Ghost In Daylight beduidend minder geworden zijn, weet de sfeervolle sound nog steeds te pakken. Gravenhurst klinkt dan wel meer ingetogen, The Ghost In Daylight is een prima plaat.
.jpg)
Status Minor - OuroborosWat komen er toch veel goede metalbands uit Finland. Ook in het progressieve...
.jpg)
Marilyn Manson - Born Villain Je kan van hem vinden wat je wil, maar Marilyn Manson wist in de jaren ’90...