.jpg)
2012-06-24
Je hebt types die er eerder mee op hadden moeten houden. Bert van Marwijk. Coldplay. Roger Federer. Spineshank. Want de eerste release in bijna tien jaar tijd van deze band, Anger Denial Acceptance snijdt domweg geen hout. Zo rond de millenniumwisseling werkte Spineshank zich omhoog tot in de subtop van de nu-metalhype die er toen heerste. In het kielzorg van KoRn, Slipknot en Linkin Park scoorde de band een bescheiden hit met het nummer ‘Smothered’ en zette het met het in 2003 uitgekomen Self Destructive Paterns een dijk van een album neer.
En daarna werd het stil. Heel stil. Totdat er ineens twee jaar terug een teaser opdook voor een nieuw album, met daarbij de belofte dat het schijfje rauwer en harder dan ooit zou worden. Maar daarna werd het weer stil. Van uitstel kwam ditmaal echter geen afstel, maar of we daar nu per sé blij mee moeten zijn?
Anger Denial Acceptance bevat namelijk slechts enkele goede tracks, terwijl het merendeel blijft hangen in vergane glorie en ietwat weeïg is. Zo zijn de eerste vier tracks van het album bijzonder middelmatig, met inspiratieloze screams en outdated muzikale begeleiding. Neem daarbij de wat kleffe refrein-zang en de halveringen van het tempo daarin en de gemiddelde liefhebber snapt dat dit het beluisteren niet waard is.
Nee, die moet het vooral hebben van het middenstuk van deze schijf. De combinatie ‘Murder Suicide’, ‘The Endless Disconnect’ en ‘I Am Damage’ mag er wezen. De eerste en laatste zijn splijtende tracks met een urgentie die zo ontbreekt op de opening. Bovendien boort Spineshank hier het geluid en het niveau aan van weleer, maar dan met een nieuw randje. Precies wat je wil. Hetzelfde gebeurt op uitblinker ‘The Endless Disconnect’, al is deze track iets meer toegankelijk. Desalniettemin grijpt dit nummer de luisteraar bij de strot.
Waarom dat aangenaams teniet gedaan moet worden met doodsaaie interlude ‘Ploratio Morbus’ en er daarna weer een aantal zwakke tracks moet komen, is een raadsel. In ieder geval kunnen we gemakkelijk stellen dat Anger Denial Acceptance niet de plaat is waar op was gehoopt na zo’n lange tijd.
.jpg)
Dez Mona - SágaHet Belgische Dez Mona scoorde het afgelopen decennium succesjes met een...
.jpg)
Ellen ten Damme - Het Regende Zon Je kunt veel van Ellen ten Damme zeggen, maar niet dat ze niet veelzijdig...