Dat ligt hem vooral aan het zich repetitieve karakter van de nummers. De acht liedjes op Lucifer halen gezamelijk toch een kleine drie kwartier speeltijd en zijn daarmee stuk voor stuk lang. Het vervelende is dat de nummers, als ze eenmaal begonnen zijn, nooit meer echt veranderen.
Neem nu ‘Midnight (In the Valley of Shadows)’. Continu blijft het loopje zich herhalen, blijft de beat onveranderd en blijft daarmee ook het gevoel van het liedje exact hetzelfde. Saai dus. Her en der wordt gepoogd het geheel op te vrolijken, zoals met vrij abrupt beginnende en eindigende bliepjes en frutsels in ‘Dream Beat’, maar dat is puur cosmetisch en laat zich meer dan makkelijk ontmaskeren.
Daar komt nog eens bij dat ook de zang van Indra Dunis niet bepaald enerverend is. De zangeres blijft eveneens haar lijntjes tot in het eindeloze herhalen en is bovendien sowieso erg monotoon van stem. Tel daarbij op dat de teksten zichzelf óók al herhalen en niet sterk zijn en ook deze laatste reddingsboei zinkt als een baksteen.
Ergens zit er wel een sfeertje in Lucifer. Een nummer als ‘LO HI’ heeft plots een opnieuw repeterend, maar wel eclectisch en hypnotiserend hookje. En ook moet het gezegd worden dat de dub die over het algemeen de essentiële basis vormt voor de nummers het lekker doet op de achtergrond van een werkdag.
Maar over de hele linie is Lucifer wel erg magertjes. Er zijn betere platen in deze categorie en Lucifer is slechts leuk als een zuinig achtergrondplaatje.
The Motives - Featuring Matt TaylorMatt Taylor is een sessiemuzikant die samenwerkte met grote muzikanten als...
Dan Le Sac - Space Between the Words Dan Le Sac is bekend geworden met het werk wat hij samen met Scroobius Pip...