Architects - Daybreaker Recensie op Podiuminfo

2012-06-29 Architects gaan met Daybreaker verder waar ze op The Here And Now gebleven zijn. Dat kan ook haast niet anders als je bedenkt dat die plaat van januari 2011 dateert. Ze zijn een pad ingeslagen dat voor veel fans wel even slikken was, want er was zo waar meer plaats gemaakt voor zuivere zang. Ook muzikaal gezien was het lang niet meer zo chaotisch als op Hollow Crown. Architects zocht heil in de hard/zacht dynamiek. Dit hebben ze verder verfijnd op Daybreaker.

Architects doen het rustiger aan als ooit tevoren. Zoals eerder al gezegd moeten ze het meer hebben van de omschakeling van zacht naar hard en vice versa. Met gemak zoeken ze beide gebieden veelal onverwachts op, om plotsklaps van integer gepingel naar een uitbarsting van geluid over te slaan. Dit hebben ze tot in de puntjes uitgewerkt. Het zit vol sfeerelementen, waarbij de keyboards flink van zich laten horen. ‘Behind The Throne’ en ‘Unbeliever’ maken hier gretig gebruik van en zijn meteen de rustigste nummers van de mannen ooit.

De band wil meer volwassen klinken. Dit doen ze niet door alleen anders te spelen, ook tekstueel zijn ze een andere kant op gegaan. Deze keer willen ze maatschappelijke issues aan de kaak stellen. Zoals gitarist Tom Searles het verwoordt: “If you’re singing about your girlfriend breaking up with you, then you don’t have any problems. Most people on planet earth aren’t lucky enough to call that a problem.” De man heeft gelijk, maar het is de uitwerking waar het in ontbeert. "This is your country, this is your home, here is the house where you grew up alone.", van ‘Devil’s Island’, geeft het niveau weer. Rijmelarij van een Fred Durst-standaard.

Zanger Samuel Carter lijkt de rauwe schreeuw nog maar met moeite te trekken. Het is niet meer de ondoorgrondelijke scream zoals die voorheen te horen was. Ook op het vorige album leek er al iets veranderd te zijn aan zijn stem, maar hier klinkt het onnatuurlijk en zelfs geforceerd. Er zit een hapering in, waarbij het lijkt alsof hij tussendoor naar adem moet happen. Dit is vooral goed te horen in ‘Feather Of Lead’. De zuivere zang ligt hem op dit album vele malen beter. Het is daarom fijn om ook andere schreeuwerds voorbij te horen komen. Zo schuift Oli Sykes van Bring Me The Horizon aan bij ‘Even If You Win, You’re Still A Rat’. Verder doet Drew Yorke van Stray From The Path mee op ‘Outsider Heart’, waarbij zijn inbreng niet geheel toevallig is. De track draagt de vibe van diens band.

Het is goed om een band te zien die zichzelf blijft vernieuwen en niet à la AC/DC plaat na plaat maakt met telkens hetzelfde geluid. Als je wil dat ze klinken als een ouder album, dan zet je simpelweg dat album op. Daybreaker is vooral op muzikaal gebied goed te pruimen. Tekstueel en vocaal gezien mocht er wel wat bijgeschaafd worden. Misschien de volgende keer toch maar iets langer aandacht aan besteden?

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Architects Label:Century Media