.jpg)
2012-07-13
De Engelse band Incognito stond in de jaren ’90 aan de wieg van de zogenaamde Acid Jazz beweging. Een muziekstijl waarbij de jazz zwaar leunde op de opkomende funk en soul muziek. Een genre dat, naast Incognito, ook Jamiroquai en Bonobo als vertegenwoordigers kent. Incognito heeft de afgelopen jaren vele verschuiving in haar bezetting doorgemaakt. Onder andere Kelli Sae van Count Basic mocht zich een tijdje zanger van de band noemen. Nog steeds bestaat het gezelschap uit 17 muzikanten. In deze bezetting is Surreal het vijftiende album van de band.Een album waarop de groep heel duidelijk een veilige koers gekozen heeft. Alle instrumenten duiken precies op het juiste moment op, de vocalen zijn loepzuiver gezongen en de nummers hebben een degelijke opbouw. De nummers lijken op het eerste gezicht perfect lesmateriaal voor toekomstige jazzbandjes.
Helaas kan het 17 man sterke gezelschap ook helemaal nergens voor vuurwerk zorgen. Het gebrek aan schoonheidsfoutjes zorgt ervoor dat Surreal een relatief saai en voorspelbaar album is geworden. De jazzriedeltjes staan zo zacht als het bij de jazz hoort, de blazers jengelen waar ze horen te snerpen en geen moment komt het verlangen op om de volumeknop eens flink omhoog te draaien. Integendeel zelfs.
Bovenal heb je bij de vocalen nergens het idee dat de volledige ziel en zaligheid in het nummer gegooid wordt. Wanneer ‘Ain’t It Time’ opent met een op het eerste gezicht verrassend funky ritme, wordt na enkele seconden het melodietje omgezet naar een wederom standaard Tower Of Power-gevoel. Het zal de leden van Incognito ongetwijfeld pijn doen om te moeten constateren dat ze in hun genre voorbij zijn gestreefd door meer radicale vernieuwers. Met een vleugje house door de Acid Jazz ligt het genre toch een stuk aangenamer in het gehoor!
.jpg)
Godsmack - Live and Inspired Godsmack is één van die hardrockformaties waar je in Nederland nooit zo...
.jpg)
Danko Jones - Bring on the Mountain Vanaf de oprichting (twaalf jaar geleden) tot het opnemen van het laatste...