.jpg)
2012-06-30
Godsmack is één van die hardrockformaties waar je in Nederland nooit zo heel veel van hoort. Ze vallen in het straatje van Disturbed, Drowning Pool en SOIL. Gelukkig worden ze in Amerika een heel stuk beter gewaardeerd, vandaar de keuze om daar een live-album op te nemen. Live And Inspired heet het plaatje, wat te raden geeft dat ze meer te bieden hebben. Dat klopt, op deze nieuwe release is een schijfje met covers inbegrepen.Het optreden is opgenomen in het Detroit Fox Theatre en laat een band horen die door zijn klassiekers heen knalt. Ze openen hun set met oorlogsgeluiden, wat niets anders dan ‘Straight Outta Line’ kan zijn en gaan vervolgens langs hits als ‘Awake’, ‘Moon Baby’, ‘Voodoo’ en ‘Whatever’. Afsluiter is hun grootste hit ‘I Stand Alone’. Het optreden zit prima in elkaar en de bandleden voelen elkaar feilloos aan. Zanger Sully Erna is in vorm en zweept het publiek goed op. Meezingen van refreintjes, aanmoedigen om van de stoel af te komen, het “repeat-after-me”-gedeelte, alles komt voorbij. Tevens brengen ze een kleine ode aan de stad door ‘Whatever’ te eindigen met een stuk ‘Detroit Rock City’ van Kiss.
Een muzikaal intermezzo is er met ‘Batalla De Los Tambores’, waarbij drummer Shannon Larkin het in een drumduel opneemt tegen Sully Erna. Al met al luister je naar een band die zijn uiterste best doet om een sterke show neer te zetten en hierin slaagt. Het is net alsof je er zelf bij bent, ware het niet dat de cd gecensureerd is. Wat? Jazeker. Zo rock ’n roll als de band op het podium staat, zo teniet wordt dit gedaan door het stilvallen als er een ‘fuck’ of ‘shit’ gezongen wordt. Niet geheel storend, maar het drukt je met de neus op het feit dat je naar een cd luistert.
Nadat je de klassiekers van de band beluisterd hebt, kun je overstappen op de klassiekers die Godsmack zelf gecoverd heeft. Cd twee telt welgeteld vier classic tracks, gedragen in het typische geluid van Sully en kornuiten. Ze blijven trouw aan zichzelf, maar ook aan het origineel. ‘Rocky Mountain Way’ van Joe Walsh komt als eerste voorbij en laat een bluesy kant horen van Godsmack. Het staat ze wel. Nadat Aerosmith het al eens gecoverd heeft, wagen ze zich ook aan ‘Come Together’ van The Beatles. Prima bewerking, je voelt ze gewoon stuiteren door je speakers.
‘Time’ van Pink Floyd volgt en laat horen hoe tijdloos deze band eigenlijk is. Afsluiter ‘Nothing Else Matters’ van Metallica valt een beetje buiten de boot, omdat er enkel een piano aan te pas komt. Het klinkt wat vlak in zijn geheel, maar geeft goed weer hoe vol van emotie de stem van Sully kan zijn. De plaat is een aanrader voor alle Godsmack-fans in Nederland, want voorlopig komen ze niet dichter in de buurt van de real deal.
.jpg)
The Cribs - In the Belly of the Brazen BullEen kleine drie jaar geleden bracht de Engelse indierockband The Cribs haar...
.jpg)
Incognito - Surreal De Engelse band Incognito stond in de jaren ’90 aan de wieg van de...