Het album opent vrij zwak met ‘Automatic Systematic Habit’, dat pijnlijk commercieel klinkt. Alsof de band, waarvan de gemiddelde leeftijd toch boven de vijftig ligt, wanhopig probeert een jong publiek aan te spreken. Ook het tweede nummer ‘Big Bright World’ is niet ijzersterk te noemen. Het doet vermoeden dat dit geen erg goed album gaat worden; een goed begin is immers het halve werk. Hierna volgen echter de best aardige eerste single ‘Blood For Poppies’ en het gedurfde ‘Control’, dat meteen één van de hoogtepunten vormt van het album: het is een lekker rockende en verrassende track met vervormde mondharmonica. Zo urgent klonk Garbage sinds tweede album Version 2.0 niet meer. Er gloort weer licht aan de horizon!
Helaas zakt hierna het album weer lichtelijk in, en dat is jammer. De titeltrack doet qua zanglijn teveel denken aan ‘Muscle Museum’ van Muse en de hierna volgende drie tracks zijn geen van allen memorabel te noemen. Echter, de slotfase van het album (de laatste drie songs) is zeer sterk. ‘Battle In Me’ en ‘Man On A Wire’ zijn behoorlijk stevige nummers met een heerlijk, bijna punk-achtig geluid en afsluiter ‘Beloved Freak’ is de beste ballad van het album.
Garbage is niet meer de hitmachine die het in de jaren ’90 was en zal ook nooit meer zo’n krachtig album maken als het titelloze debuut uit 1995. Maar op deze nieuwe schijf heeft de band zeker haar momenten en de hoogtepunten kunnen zich bijna meten met de songs uit hun glorietijd. Alleen staan er ook teveel zwakke broeders op de plaat, die het geheel toch wel wat naar beneden halen.
Gemma Ray - Island Fire Gemma Ray stuurde vorig jaar al een klein voorproefje van haar nieuw plaat...
Faberyayo - Coco Rapper Faberyayo heeft al heel veel zaken achter zijn naam staan. Het...