Baroness - Yellow & Green Recensie op Podiuminfo

2012-07-28 Fans van Baroness veren ongetwijfeld blij op bij de aankondiging van een nieuw album van de Amerikaanse band. Het tot drietal gereduceerde Baroness maakt een mix van sludge metal en postrock die ook liefhebbers van bands als Kylesa, Neurosis, Mastodon en Isis aanspreekt. Groot is echter de verwarring wanneer je de derde langspeler Yellow & Green aan de cd speler toevertrouwt. Waar zijn de spannende postrock stukken en brute riffs gebleven, en waar is de desolate oerschreeuw van opperbaron John Baizley? Daarvoor in de plaats horen we een toegankelijkheid die in deze muziekstijl zeer ongewoon is. Sommige songs missen daarbij de broodnodige spanning en komen soms zelfs ronduit gezapig en sloom over. De band zelf heeft echter groot vertrouwen in de door haar gekozen richting, want ze kwakt er gelijk een dubbelalbum tegenaan.

De openingsnummers van de eerste schijf ‘Take My Bones Away’ en ‘March To The Sea’ zijn nummers die op een Metallica-achtige wijze toegankelijk zijn gemaakt en nestelen zich daardoor vrij snel in je brein. In het door Fleet Foxes geïnspireerde ‘Twinkler’ horen we zelfs folk, maar gelukkig staat daar een pareltje als ‘Cocainium’ tegenover dat folky begint, maar gaandeweg weer iets van de oude Baroness laat horen, al moet je steeds weer flink wennen aan de cleane vocalen van Baizley die net iets te saai zijn om een heel album te dragen. Op de vorige albums werd zijn cleane zangstem vooral gebruikt als garnering om de scherpe randjes enigszins af te vlakken. Nu zijn de scherpe randjes nog amper te vinden, al zijn de nummers zeker niet slecht, maar het is niet de kwaliteit die je van Baroness verwacht.

Schijfje twee begint met ‘Green Theme’, een onvervalst stukje instrumentale postrock dat wordt gevolgd door het door de Foo Fighters geïnspireerde ‘Board Up The House’, dat helaas door het simpele refreintje behoorlijk verpest wordt. Eigenlijk wordt het hele tweede gedeelte van dit dubbelalbum door bloedarmoede geteisterd, getuige voortkabbelende songs als het akoestische ‘Mtns(The Crown & Anchor)’ en het nergens toe leidende ‘Collapse’, dat nooit echt tot leven komt. Voeg daarbij de enigszins valse zang in het op zichzelf niet onaardige ‘Psalm Alive’ en je komt al snel tot de conclusie dat er wel wat geknipt had mogen worden in het songmateriaal. Gelukkig komt het tegen het einde weer enigszins goed met het stevig ronkende ‘The Line Between’, maar het is slechts een pleister op de wonden.

Het is vrij moeilijk in te schatten hoe de fans deze gedurfde, maar slechts gedeeltelijk geslaagde, plaat van hun favorieten gaan ontvangen. Ze zullen waarschijnlijk moeten slikken, maar tegelijkertijd ook moeten toegeven dat sommige nummers best lekker klinken. Er is nog geen totale commerciële uitverkoop gehouden. Er zullen zeker oude fans verloren gaan, maar ook weer nieuwe bijkomen. Hoe de band zich verder in de toekomst gaat ontwikkelen zal een veel besproken onderwerp onder de fans gaan worden. Deze plaat heeft zeker zijn momenten, maar kan als geheel niet genoeg overtuigen.

Recensent:Jan Didden Artiest:Baroness Label:Relapse Records