.jpg)
2012-08-07
Soms krijg je als recensent albums waar je amper raad mee weet. Ondergetekende is absoluut niet vies van een potje extreme muziek, maar de geluiden die het Amerikaanse The Locust voortbrengt grenzen aan absolute waanzin. Wanneer je vierenveertig tracks in zevenendertig minuten op een album weet te krijgen, dan weten insiders al genoeg; dit moet een grindcore gezelschap zijn. Dat is inderdaad het geval, al zit The Locust meer in de hardcore dan in de metal hoek en zitten er behoorlijk veel elementen van crustcore in. Hoewel grindcore vaak op één hoop wordt gegooid met extreme deathmetal, zit er toch een wezenlijk verschil in de soorten muziek. Zo zijn de nummers bij grindcore vaak heel kort en is de techniek meestal ver te zoeken. Om de muziek toch nog enigszins luisterbaar te maken worden vaak vreemde effecten en instrumenten toegevoegd. In het geval van The Locust horen we behoorlijk wat stukjes elektronica en synthesizer in de muziek, die daardoor in sommige gedeelten wel wat aan de meest extreme stukjes van Nocturnus doet denken, maar even zo makkelijk klinkt alsof er een overstuurd draaiorgel is ingehuurd.
De vierenveertig songs op Molecular Genetics From The Gold Standard Labs klokken allemaal rond of ruim minder dan één minuut. Op één bijna instrumentaal nummer van ruim twee minuten na, dat vol elektronica zit. De nummers op de plaat zijn een samenraapsel van niet meer verkrijgbaar materiaal, dat in een nieuwe mix en remastering aan ons toevertrouwd wordt. De songtitels zijn daarbij soms langer dan de nummers zelf. Om eens een kleine indicatie te geven: ‘Priest With The Sexually Transmitted Diseases Get Out Of My Bed’, ‘Twenty-Three Lubed-Up Schizophrenics With Delusions Of Grandeur’ of ‘Spitting In The Faces Of Fools As A Source Of Nutrition’. Het is slechte een kleine greep uit de zieke titels en uiteraard passen de absurde teksten daar prima bij. Gelukkig kunnen we de teksten meelezen, want de heren Parson, Bray en Karam krijsen en gillen de teksten volkomen onverstaanbaar in de microfoon. Daarbij vliegen de blastbeats je om de oren en daardoor klinkt elk nummer op een gegeven moment hetzelfde. Aparte vermelding verdient de cover ‘Flash’s Theme’ die we natuurlijk van Queen kennen. Het kost wat moeite om hem te herkennen, maar het is op zich wel een grappige uitvoering die uiteraard ook binnen een minuut klaar is.
Zo hebben we na een ruim half uur vierenveertig hoogtepunten of vierenveertig dieptepunten gehad. Het is maar net wat je leuk vindt en als je eens vreselijk uit je dak wilt gaan, of lekker je ouders op stang wilt jagen dan is dit je plaat. Voor de rest valt op dat ondanks de remastering het gitaargeluid er nogal bekaaid vanaf komt, zodat je gedwongen wordt naar de overheersende stem van de heren te luisteren wat soms wel wat te veel van het goede is. Ach, ook hier is wel weer een markt voor en het is best eens grappig om naar te luisteren.
.jpg)
Nachtmystium - Silencing MachineOmdat we denken dat goede blackmetal per definitie uit Scandinavië, of liever...
.jpg)
Taneytown - Ashes To The Wind Taneytown is een Noord-Nederlandse roots-rockband die al een aantal jaren...