Na het horen van Electra Heart rijst vooral de vraag: Waarom? Waarom niet voortborduren op waar je goed in bent, in plaats van overstappen naar een sound die we eigenlijk al teveel horen. Radiovriendelijke, overgeproduceerde popliedjes waar je vooral het geluid van de producer terughoort. Het doet een goede zangeres als Marina Lambrini Diamandis, zoals ze eigenlijk heet, simpelweg te kort. En dat is dus het grootste minpunt aan Electra Heart. Op deze manier krijg je het gevoel dat je naar de Lady Gaga`s en de Katy Perry`s van deze wereld zit te luisteren. Neem bijvoorbeeld de lekkere opener ‘Bubblegum Bitch’. Hoe aanstekelijk en geinig de track door zijn uptempo ritme ook is, het had zo een solohitje van Gwen Stefani kunnen zijn. Net als ‘Primadonna’ waar je toch echt een single van Katy Perry hoort. Hoewel je kan horen dat Marina qua stem beduidend meer in huis heeft.
En dat ze meer in huis heeft dan het grootste deel van het album laat horen, verraadt ze in de songs die Marina volledig zelf schrijft. Waar ze bij de meest hitgevoelige songs wordt bijgestaan door schrijvers als Rick Nowels (Lana Del Rey, Jason Mraz) en Greg Kurstin (Britney Spears, Red Hot Chili Peppers), zijn juist de betere songs van eigen hand. Neem bijvoorbeeld het donkere hoogtepunt ‘Teen Idle’ of afsluiter ‘Fear And Loathing’. Ook ‘Starring Role’ kan tot de beste songs op Electra Heart worden gerekend. Een enkele keer lukt het dus wel om in samenwerking, in dit geval met Greg Kurstin, een sterkere popsong met diepgang af te leveren.
Als het uitgangspunt van Electra Heart was om een groter publiek aan te spreken, dan is Marina daar in geslaagd. Met het radiovriendelijke karakter van het album moet dit makkelijk lukken. Het is echter wel jammer dat dit ten kosten gaat van het eigen speelse geluid van het debuutalbum.
Tremonti - All I Was Mark Tremonti is bij de door hem opgerichte bands Creed en Alter Bridge al...
The Other - The Devils You Know The Other begon als een Misfits-tributeband, maar heeft zich door de jaren...