Op het album presenteert de artiest zich als een heerlijk relaxte singer-songwriter. Door de ruimschoots aanwezige mondharmonica is het blues element nooit ver weg. Geen moment wordt het instrument echter op zijn kenmerkende, knallende wijze gebruikt. De harmonica doet meer dienst als onderdeel van de voorzichtige begeleiding. Dit resulteert onder andere in het voortreffelijke ‘What I Might Have Been’.
Tegelijkertijd leunt de artiest ook vaak tegen de country aan. Zo nu en dan wordt de zanger ondersteund door een tweede, vrouwelijke stem. Wanneer dit ook nog gecombineerd wordt met een viool, is het country gevoel compleet.
Alles draait echter om de songteksten van de zanger. Deze willen soms wel wat moeilijk in elkaar steken, wat doet een besnorde clown bijvoorbeeld in het midden van een liefdes reünie? Over het algemeen sluiten de verhalen over liefde en dood echter perfect aan bij de rustige country en blues deuntjes.
Op Hundred Dollar Valentine laat Chris Smither horen een begenadigd singer-songwriter te zijn. Zijn relaxte stem wordt vergezeld door eveneens kalme ritmes. Helaas is het geheel net iets te kalmpjes geworden. Zijn stem is niet sterk genoeg om de melodieën boven zichzelf uit te tillen en de ritmes zelf blijven teveel in het nietszeggende hangen. Dat maakt Hundred Dollar Valentine een plaat die net zo snel je hoofd verlaat als dat deze hem betreedt.
Sabrina Starke - Outside The BoxZe heeft al twee Edisons op zak, en levert met Outside The Box haar derde...
The Mynabirds - Generals De activistische Laura Burhenn heeft, sinds ze met haar project The...