Een mix tussen post-hardcore en indierock, zo omschrijft de band het zelf. Het is het slim ontwijken het bijna vieze, verboden woord poppunk. De muziek doet denken aan het Britse Hundred Reasons of mannelijke Paramore, zonder de meezingrefreintjes. En hoewel het misschien vloeken in de kerk is, die catchy meezingrefreinen hadden soms best goed kunnen werken.
Zo weet opener ‘Solid Silhoutte’ dankzij aardige variaties in de coupletten de aandacht goed vast te houden, maar weet het refrein maar matig te beklijven. Meer nummers hebben hier last van, maar over het algemeen is er toch nog genoeg interessants op het debuut van On Black Waves te ontdekken.
Vooral powerhouse ‘When In Rome’ werkt uitstekend en laat het duidelijkst de post-hardcore invloeden horen. Het meer indie georiënteerde ‘Angel, I’ is energiek en wordt gekenmerkt door een simpel, maar daardoor wel erg beklijvend, ”woah-woah” refrein. Het zijn uitschieters, maar over de hele breedte is het album erg energiek, maar niet meer dan degelijk.
Vooral tekstueel doet het soms wat onsamenhangend aan en kan de band nog vooruitgang boeken. De zang van Michiel Peereboom, die bij vlagen erg doet denken aan Remi Tjon Ajong van Green Lizard, is in orde, maar niet buitengewoon sterk. Wanneer de band iets meer een eigen geluid weet te creëren en vooral op tekstueel vlak stappen weet te zetten, dan kan de band zonder moeite aansluiting vinden in de Nederlandse poppunk/poprock rij van Destine, Only Seven Left en MakeBelieve.
Jon Spencer Blues Explosion - Meat + BoneDe afgelopen jaren werd een aantal cd’s van Jon Spencer Blues Explosion...
The Soundtrack Of Our Lives - Throw It To The Universe En The Soundtrack of Our Lives, zij ploegden voort op hun eeuwige zoektocht...