Periphery - Periphery II Recensie op Podiuminfo

2012-09-03 Hoe is het mogelijk dat ze elke keer bij Century Media van die goede bands onder contract krijgen. Met het Amerikaanse Periphery hebben ze ook nu weer een gouden greep gedaan. Deze prima band speelt als basis progmetal, maar weet dat op hun tweede album Periphery II fraai te verpakken in een metalen omhulsel van metalcore en mathcore. Het zal niet lang meer duren of we kunnen niet meer op deze inventieve band heen.

De in 2005 door gitarist Misha Mansoor geformeerde groep wist met hun debuutplaat al de handen op elkaar te krijgen. De roem snelde vooruit zodat al vlot werd opgetreden met acts als Dillinger Escape Plan, Fear Factory en ons eigen Textures. Begin dit jaar toerde de band zelfs met Dream Theater en dat heeft duidelijk zijn weerslag op de nieuwe plaat. Er zijn overigens maar weinig bands die het aandurven om zo uit de platgetreden paden van de progmetal te treden als Periphery. Melodieuze progmetal wordt op het eerste gehoor volstrekt onlogisch afgewisseld met brute mathcore stukken die er niet om liegen. Daarbij wisselt Spencer Sotelo zijn cleane hoge stem veelvuldig af met brute grunts zodat het ook op dat gebied flink spannend blijft. Enige minpuntje is dat door Spencers normale stem er soms een vleugje Linkin Park komt bovendrijven. Het is slechte een klein smetje op een verder perfecte plaat.

Het is schier onmogelijk om alle hoogtepunten te benomen, maar om een idee te krijgen waar Periphery voor staat is het agressieve nummer ‘Make Total Destroy’ een blauwdruk. Hier worden de machinale riffs van Meshuggah en de melodie van Dream Theater tot een mooie legering samengesmolten. Die Meshuggah invloeden zijn ook heel hoorbaar in ‘Ragnarok’ waar dan ook nog veel Slipknot invloeden inzitten. Uiteraard geeft Periphery er wel haar eigen progressieve draai aan. Zeer noemenswaardig is het met een vette baslijn gezegende ‘Erised’. Het wordt adembenemend gezongen waarbij de prachtige riff wordt afgemaakt met een goddelijke solo van gastgitarist John Petrucci van Dream Theater. Vergeet daarbij vooral niet het subtiele drumwerk van Matt Halpern. Verder is de opening van het album ijzersterk met de loodzware riff in ‘Muramasa’ en het licht neurotische en afwisselende ‘Have A Blast’. Je komt letterlijk oren tekort om alles in één keer te bevatten.

Als iets het succes van het album in de weg staat is het wel dat deze plaat zeker zijn tijd nodig heeft, en de lange speelduur van bijna zeventig minuten helpt daar niet bij. Maar neem je die tijd, dan ontvouwt zich na een aantal draaibeurten een vooruitstrevend album dat je keer op keer meevoert in haar muzikale trip. Dit is voer voor ruimdenkende progrockers die ook eens wat pittigers willen horen.

Recensent:Jan Didden Artiest:Periphery Label:Century Media