.jpg)
2012-08-08
Het Canadese progrock instituut Rush is alweer aan haar twintigste album toe. De in 1968 opgerichte band debuteerde in 1974, zodat de band nog geen veertig jaar nodig had om tot deze grootse prestatie te komen. Waar bij veel bands van deze leeftijd een herhaling van zetten plaatsvindt, klinkt Rush nog steeds als een koppel jonge honden. Zo kan het gebeuren dat de conceptplaat Clockwork Angels moeiteloos kan wedijveren met de sterkste platen uit het omvangrijke oeuvre van het drietal.Wie vorig jaar de band in Ahoy aan het werk zag, heeft al een voorproefje mogen smaken doordat de band de eerste twee nummers van deze plaat alvast in de setlist opnam. De nummers werden direct enthousiast onthaald, wat natuurlijk een belofte voor dit album inhield, en Rush heeft ons wat dat betreft niet teleurgesteld. Clockwork Angels klinkt nog vitaler en puntiger dan zijn ook al niet misselijke voorganger Snakes And Arrows, die wat meer tijd nodig had om te landen. Bij deze plaat heb je, net als de bij de aloude klassiekers het gevoel dat de nummers je direct eigen worden. Dit is natuurlijk ook een verdienste van de bekende producer Nick Raskulinecz die de band wederom moddervet laat klinken. Het eerste dat opvalt, is de bas van Geddy Lee die heftiger dan ooit door alle nummers ronkt. Maar ook het gitaarwerk van Alex Lifeson is lekker stevig, wat de nummers nog meer tot leven brengt. Om maar te zwijgen over het drumwerk van “octopus” Neil Peart. Zo direct en stevig heeft Rush lang niet meer geklonken.
De hoekige opener ‘Caravan’ en het stuwende ‘BU2B’, met gierend gitaarwerk, kennen we dus al van de laatste concertreeks en de naar aanleiding van die tour uitgebrachte dvd. Het zijn nummers die direct binnen knallen, en ook de rest van het album laat horen waarom Rush nog steeds moeiteloos de grote zalen uitverkoopt. Werkelijk geen zwak moment is er te vinden op de plaat, van de schurende riffs in het spannende titelnummer, de ijzersterke ritmiek in ‘The Anarchist’ tot de afsluitende lange powerballad ‘The Garden’, het is allemaal even prachtig. In ‘Carnies’ schurkt Rush met loodzware riffs behoorlijk tegen de metal aan, wat maar weer aantoont dat de heren nog lang niet bezadigd zijn. Maar ook een nummer als ‘Headlong Flight’ laat fraaie overgangen horen tussen vlotte ritmes en zware gitaarriffs.
Misschien is uw recensent niet helemaal objectief bij de beoordeling van dit goddelijke werkstuk, maar elke Rush fan dient dit prachtige album direct in huis te halen, want het hoort onbetwist tot het beste werk wat de heren ons in hun lange carrière hebben voorgeschoteld. Het muzikale vakmanschap van de heren staat daarbij volledig in dienst van deze verzameling mooie songs die handelen over een man die zijn dromen najaagt. Petje af voor de drie heren die na al die jaren nog steeds een stukje hogeschool progrock weten te produceren.
.jpg)
Docker`s Guild - The Mystic TechnocracyHet grote succes van Ayreon’s rockopera’s heeft tot nu toe al heel wat...
.jpg)
Periphery - Periphery II Hoe is het mogelijk dat ze elke keer bij Century Media van die goede bands...