.jpg)
2012-09-08
First things first. Slagsmålsklubben is a) de Zweedse vertaling van Fight Club, b) een bitpop (en dus geen bRitpopgroep) en c) een naam die niet uit te schrijven valt. Vandaar dat de meeste mensen de bandnaam schaamteloos doch terecht afkorten naar SMK. En dat SMK komt dit jaar met alweer het vijfde album genaamd The Garage. Een opmerkelijke titel. Voor dit Zweedse zestal dan. Want normaliter houden ze zich keurig aan hun Zweedse moedertaal in zowel de albumtitels als de titels van de nummers. Dat eerste principe is dus gevlogen, dat tweede is grotendeels intact – ‘Come On Anybody’ en ‘Snakes in Tokio’ niet meegerekend.
SMK bedient zich van een opmerkelijke muziekstroming genaamd bitpop. Dat verwijst uiteraard naar 8bit-geluiden, bekend van de originele Mario-spelletjes, van die grote spelcomputerkasten in kroegen en jeugdcentra en zo’n beetje alle spelletjes op het Nintendo Entertainment System uit 1984.
Daarmee heeft het zestal een plekje veroverd in de harten van een zeer uiteenlopend publiek. Ja, de muziek is vreemd, maar dat is nu juist het leuke aan de band. Het speelse, onvoorspelbare en vooral geeky karakter van de toch prima dansbare muziek deed de vorige vier platen uitgroeien tot meesterwerkjes in een niche.
Helaas is The Garage daar geen voortzetting van. Ja, er zijn weer allerlei leuke foefjes die passeren. Alleen al de typische garagegeluiden zoals timmerwerk, een vollopende fles en een draaiende vijlmachine, zijn goed gevonden komische noten. En ja, opnieuw zoekt de band nieuwe grenzen op en wordt er flink afgewisseld tijdens de nummers.
Maar die afwisseling is niet sterk genoeg. Een nummer als ‘Come On Anybody’ begint uitstekend en aanstekelijk. Direct al wordt er gerommeld met effectjes, met achtergrondgeluiden, met beats en elektronica. Maar tegelijk verandert het nummer niet wezenlijk. Hetzelfde blijft maar gebeuren, zodat na twee minuten van het ruim drie minuten lange nummer de lol er wel af is.
Tweede grote gebrek: de speelsheid. Het is alsof de Zweden oud worden. De sprintende, hoge bliepklanken als op hitjes van weleer zoals ‘Hänt’, ‘Kom Igen Kommissarien’ en ‘Rakade Ogonbryn Skall Det Vara’ zijn ingeruild voor een meer weloverwogen geluid. Terwijl juist die bijna krankzinnige speelsheid de band zo leuk maakte.
Er is echter gekozen om compleet de weg van de ietwat legere, minder uitbundige liedjes in te slaan. Een sound die al wel eerder passeerde bij de band, maar dan in combinatie met feestnummers waar je je wenkbrauwen van optrekt. Dat doe je bij The Garage ook, maar dan in negatieve zin.
.jpg)
The Special Deliveries - Warning: Hot Content!Bij Festivalinfo ploft er wekelijks van alles in onze brievenbus: Cd’s,...
.jpg)
Book Of Reflections - Relentless Fighter Het label Lion Music is opgericht door gitarist Lars Eric Mattsson om, in...