-1.jpg)
2012-08-14
Rosalind Leyden? Bij muziekliefhebbers zal dan over het algemeen geen lichtje gaan branden, bij haar artiestennaam Rozi Plain misschien? Bij menigeen waarschijnlijk nog steeds niet. De Britse singer/songwriter, geboren in het oude Zuid-Engelse stadje Winchester, toog vanuit daar naar Bristol waar ze naast haar werk bij de plaatselijke ferrydienst tijd wist vrij te maken voor debuutplaat Inside Over Here. Voor opvolger Joined Sometimes Unjoined nam ze bijna vier jaar de tijd en voor het opnameproces toog ze naar Londen. Niets kan haar gang richting grotere podia en een groter publiek nog in de weg te staan, zo lijkt het. Behalve het materiaal op Joined Sometimes Unjoined natuurlijk. En aan daadwerkelijk tot de verbeelding sprekend materiaal schort het een beetje op het album. Plain zet zoals altijd enorm sfeervolle, mystieke en dromerige nummers neer, die zowel leunen op haar zwijmelende stemgeluid als op haar tokkelende en hoekige elektrische gitaarspel. Dat maakt haar nummers ook meteen een beetje steriel en eentonig. ‘Cold Tap’ is een wat twijfelachtige opener, zij het met een hoofdrol voor de interessante klank van de steeldrum. ‘Humans’ spreekt vervolgens al veel meer tot de verbeelding door de tegendraadse baslijntjes en het iets hogere tempo.
De eerste tonen van het gelaagde ‘See My Boat’ komen desondanks als welkome verrassing. De dromerigheid van het begin wordt plotsklaps ingeruild voor een uitgesproken en springerig geluid en zorgt daardoor voor het sterkste nummer van de plaat. Ook live zou dit samen met ‘Humans’ een van de hoogtepunten moeten kunnen worden. In het tweede bedrijf van het album krijg je als luisteraar hier en daar nog wat interessante dingen voorgeschoteld zoals de blazers in ‘Catch Up’ en het zeker vermeldenswaardige ‘Sides’ waarbij Plain met behulp van een sterk akoestisch gitaararrangement vocaal ook meer van haar kunnen prijsgeeft.
Het is dus in de lijn van de albumtitel soms raak en soms mis op Joined Sometimes Unjoined. Nietszeggendheid wisselt zich op de plaat slechts enkele keren af met momenten waarop je een lach op je gezicht niet kunt onderdrukken. Van die momenten waarop je alleen al door het samenspel van klanken wordt geraakt of overdonderd. Nee, die zijn er bijna niet. Alleen ‘See My Boat’ zorgt wellicht voor zo’n momentje. Voor plaat nummer drie dus nog genoeg werk aan de winkel voor Plain om écht te overtuigen, voor deze tweede plaat een uiterst nipte voldoende.
.jpg)
Don Niño - In The Backyard Of Your MindHij zit al ruim twintig jaar in het vak en toch is het niet onlogisch als...
Fiona Apple - The Idler Wheel Is Wiser Than The Driver... Fiona Apple debuteerde in 1996 met het veel geprezen album Tidal . Het...