Op de plaat heeft hij verscheidene aspecten uit de wereldmuziek meegenomen in zijn persoonlijke stijl. Net zoals bij Dub Colossus, levert dat een aangenaam resultaat op. Waar bij Dub Colossus de rode draad de reggae vormt is het op Guzo de Ethiopische jazz. Dit wordt gecombineerd met Afrobeat, oriëntaalse muziek en Amerikaanse jazz.
Het gros van de plaat bevat instrumentale pianonummers. Terwijl Yirga zichzelf soms verliest in te lang voortdurende pianoriedeltjes weet hij overal, vroeger of later, de draad gelukkig weer op te pakken. In het algemeen gebeurt dit door de blazers erbij te betrekken en de luisteraar een Afrobeat ritme in the slepen.
Hoogtepunten verzorgt de pianist echter in de nummers waarop er gastzangers uitgenodigd zijn. Tijdens ‘I Am The Black Gold Of The Sun’ zingt eerst The Creole Choir Of Cuba over het jazzritme. Het nummer krijgt hiermee een meer Amerikaans gevoel. Het is echter vooral de verderop opduikende bijdrage van Nicolette die het nummer naar een hoger niveau tilt. De zangeres klinkt als Macy Gray en weet het, tot dan toe, achtergrondwaardige ritme een emotioneel gevoel mee te geven. Tegen het einde gebeurt hetzelfde in ‘The Blues Of Wollo’. Het nummer heeft een Arabisch klinkende gastzangeres. Wanneer de Ethiopische pianoritmes worden aangevuld met een luit en de Arabische vocalen staat het nummer in één keer een stuk sterker. Helaas blijft bij het beluisteren van Guzo, ondanks zijn sterke momenten, toch het gevoel hangen dat het vooral de instrumentale piano melodietjes zijn die overheersen.
Carlo de Wijs & The Voices of Soul - Introducing New Hammond Sound Carlo De Wijs is een Hammond orgel speler die in Nederland zijn sporen al...
About Today - Perspective Zo’n anderhalf jaar geleden schreef ik al een recensie over deze band. Toen...