Monuments - Gnosis Recensie op Podiuminfo

2012-09-19 De Britse tech metal formatie Monuments bouwt voort op de ruïnes die achterbleven na het uiteenvallen van Fellsilent (2003 - 2010). Dat is niet zo vreemd, want het brein achter beide bands is gitarist John Browne. Eind 2010 debuteerde Monuments met de EP We Are The Foundation. Daarna werd het even stil rondom de Britten. Er lagen opnames klaar, maar een zanger om het werk af te maken werd gemist. Vervolgens ging Browne op tour met Periphery, de band van goede vriend Misha Mansoor. Uiteindelijk werd in Matt Rose de gewenste zanger gevonden en is de debuut full length Gnosis een feit.

Het is diezelfde Matt Rose die een enorme stempel zet op het 'nieuwe' geluid van Monuments. Op de debuut EP was de sound van de zang, toen o.a. ingevuld door Neema Askari (ook oud-Fellsilent), nog beïnvloed door rap. Dat is op Gnosis volledig losgelaten. De meningen zullen verdeeld zijn over het antwoord op de vraag of dat een goede stap is. Rose overtuigt het meest als hij zijn rauwe screams ten gehore brengt. Hij heeft zich er echter toe laten verleiden om met grote regelmaat over te gaan op cleane zang.

Dat doet afbreuk aan de harde, statische doch zeer technische riffs die de andere bandleden van Monuments laten horen en waar de kracht van de band ligt. Dat komt niet alleen doordat de cleane stemgeluid van Rose jammerrig en soft overkomt, maar ook doordat de afwisseling in zangstijl invloed heeft gehad op de opbouw van de nummers. De band boet gelijk aan kracht in zodra Rose overgaat op cleane zang. Het lijken rustpunten in de nummers en die zijn door eenvoud en gezapigheid de stempel djent metal onwaardig. Die delen van de nummers kabbelen maar wat door en als metalliefhebber weet je even niet waar je het zoeken moet. Het keyboard had in ieder geval thuis mogen blijven en het absolute dieptepunt is het refrein van 'Denial'.

Daar staat tegenover dat als Rose zijn strot open trekt en de band er vol voor gaat, de energie uit je speakers blaast. En dat doet Monuments, buiten die hiervoor genoemde refreinen en bruggetjes om, de hele plaat lang. Conform de normen in het genre, is de plaat ook erg strak geproduceerd.

De tegenstellingen op de plaat maken het lastig om een alles dekkende conclusie te trekken, waar de geïnteresseerde lezer wat mee kan. De liefhebber van progressive metal zal bij het luisteren van Gnosis zo nu en dan zijn hart op kunnen halen, om deze vervolgens vast te moeten houden uit angst van wat er nog komen gaat. Geïnteresseerden in meer emo en melodieus ingestoken metal maken met deze plaat op een toegankelijke wijze kennis met een genre dat ze wellicht kan bekoren.

Recensent:Rogier Bennink Artiest:Monuments Label:Century Media