In 1993 verscheen het eerste album van Brad, Shame, en inmiddels is de band alweer bij het vijfde album aangeland. Bassist Toback is intussen vertrokken en zijn plaats wordt ingenomen door Keith Lowe.
Brad klinkt eigenlijk precies zoals je zou verwachten van een in 1992 in Seattle opgerichte band met Pearl Jam lid in de gelederen. Niet al te harde, alternatieve gitaarrock met een flinke dosis melancholie. De toon voor United We Stand wordt meteen gezet door openingstrack ‘Miles Of Rope’, een melancholisch nummer met een hoofdrol voor de kenmerkende zang van Shawn Smith.
Nummers als ‘The Only Way’, ‘Through The Day’ en ‘A Reason To Be In My Skin’ liggen in het verlengde van ‘Miles Of Rope’. Met name ‘A Reason To Be In My Skin’ is een erg mooie song; het is zelfs de mooiste op United We Stand. Dit vooral door de goede melodie in het refrein, die zich snel in je hoofd nestelt. ‘ Needle And Thread’ is een tandje rustiger en in het semi-akoestische horen we Brad op z’n rustigst.
Gelukkig staat hiertegenover echter ook een aantal lekkere rockers, zoals het lekker hoekige ‘Diamond Blues’ en afsluiter ‘Waters Deep’. In het intro van ‘Tea Bag’ doet Brad het meest aan Pearl Jam denken. ‘Last Bastion’ is een wat minder makkelijk in het gehoor liggende song, waarvan het eind lekker vuig is, compleet met een uitstekende gitaarsolo.
United We Stand is een leuke plaat met een aantal prima songs, maar nergens horen we iets spectaculairs. Gewoon prima gitaarrock, ambachtelijke kwaliteit, niets meer en niets minder. Als één van de bandleden niet toevallig ook in Pearl Jam had gezeten, was deze nieuwe plaat van Brad waarschijnlijk volledig geruisloos aan ons voorbij gegaan.
Suzanne Vega - Close-Up Volume 4, Songs Of FamilyDe Amerikaanse zangeres en songwriter Suzanne Vega had in de jaren ’80 veel...
Ry Cooder - Election Special Ry Cooder is een artiest van de oude stempel. Deze oude garde gebruikt haar...