De beats waar hij zijn trage raps overheen legt zijn op zijn minst experimenteel te noemen. Duistere drukke elektronische beats die daarmee een duidelijk contrast vormen met de rustige rapper. Het vervelende hiervan is dat de goede teksten van de rapper verloren gaan in een brei van muziek. Een duidelijk voorbeeld van deze bombastische ondersteuning is ‘Chill’, een nummer dat haast nog chaotischer is dan de oude Public Enemy platen. De producers zijn volledig losgegaan op dit nummer. Ze hebben er een duister geheel van gemaakt met allerlei kraakjes, ruis en een drukke beat, eindigend in een soort primitieve gabber. Uiteindelijk is het eindproduct een nummer wat gewoonweg niet helemaal afgemaakt lijkt. In de harde strijd tegen de commerciële rappers lijkt dat wel de essentie van de underground hiphop geworden: drukke beats die moeilijk luisterbare muziek vormen.
Toch is het ontzettend zonde dat het geheel niet afgemaakt lijkt. De rapper Serengeti heeft namelijk mooie verhalen te vertellen vanuit allerlei perspectieven. Hij is met name sterk in het beschrijven van situaties en relaties. Een mooi voorbeeld van beide is ‘Go Dancing’, waarin hij het begin van een veelbelovende relatie beschrijft. Hij zegt tegen zijn vriendin dat ze hem moet geloven dat ze vanaf nu echt gaan dansen en ook echt een puppy nemen. Ook ‘Cold’ en afsluiter ‘Uncle Traum’ zijn vanwege de mooie sfeerbeschrijving duidelijke aanraders.
Toch is Serengeti ondanks zijn vindingrijkheid geen goede rapper en is C.A.R. geen hoogvlieger. Als je dan toch rappers uit Chicago wilt luisteren kies dan voor oude rotten als Kanye West of Common. Beide hebben meer rapskills en betere beats. Serengeti voegt met C.A.R dan ook helaas weinig tot niets toe aan de aanwezigheid van deze grootheden.
Swans - The SeerMocht de wereld echt ophouden te bestaan op 21 december dan hebben Swans...
Rolf de Band - De Billen Van Mijn Buurvrouw We komen bij Festivalinfo geregeld vreemde of opvallende titels tegen. Met de...