.jpg)
2012-10-19
De Amerikaanse band Divine Fits mag gerust een ‘indie-supergroep’ genoemd worden. De twee meest in het oog springende bandleden uit de driekoppige band zijn namelijk niemand minder dan Britt Daniel, voorman van Spoon, en Dan Boeckner, voormalig voorman van Wolf Parade en Handsome Furs. Alhoewel voorgenoemde bands geen stadionvullende optredens verzorgen of verzorgden, mogen ze in het indiecircuit namelijk wel degelijk gerenommeerde namen genoemd worden. Aan alles merk je dan ook dat A Thing Called Divine Fits geen debuutplaat van een beginnend bandje is. Het vernuft en de vastberadenheid spatten er namelijk van af. Al vanaf opener ‘My Love Is Real’ hoor je een band aan het werk, die uitstekend weet waar het mee bezig is. De heerlijke synth-riffs maken ‘My Love Is Real’ tot een aangename en toegankelijke eerste kennismaking, terwijl ‘Flaggin A Ride’, mede door het door de tokkelende gitaren en krachtig gezongen refrein, direct een veel dwingender karakter heeft. ‘What Gets You Alone’ voelt vervolgens als een chaotische achtbaan waarin zelfs, in een fase waarin chaos verandert in stilte, doodleuk plaats gemaakt wordt voor subtiele vioolmotiefjes, om vervolgens weer op een stevig tempo door te knallen.
Met ‘Would That Not Be Nice’ komt dan de meest stevige rocker opdoemen, inclusief gruizig gitaarwerk en voortstuwend basloopje. Je gedachten laten verzinken kan vervolgens in de voortdurend repeterende elektronische beats van het hypnotiserende geweld van ‘The Salton Sea’. De band laat dan ook keer op keer horen het vermogen te bezitten om intelligente songs te kunnen schrijven. Onder andere getuige het aanstekelijke ‘Baby Get Worse’ dat, na het akoestische intermezzo ‘Civilian Stripes’, plaats maakt voor de spannende synthesizertonen van het sterke ‘For Your Heart’. Divine Fits waagt zich met ‘Shivers’ ook nog aan een, overigens zeer geslaagde, cover van The Boys Next Door.
Samengevat is A Thing Called Divine Fits gewoon een prima album. De dreunende beats geven het album een dwingend en vastberaden karakter en de ervaren heren vliegen nergens uit de bocht. Desondanks roepen de schipperende albumafsluiter ‘Neopolitans’ en ‘Like Ice Cream’ op de valreep toch nog wat vragen op. Het vormen namelijk kleine smetjes op een voor de rest kwalitatief coherente plaat. Vragen die misschien alleen maar beantwoord kunnen worden op de mogelijke opvolger van A Thing Called Divine Fits. Het lijkt er desalniettemin op dat het over het algemeen zeer solide klinkende trio in de toekomst nog tot veel meer in staat is.
.jpg)
Dick Farrelly & Mat Walklate - Keep It CleanDe totstandkoming van Keep It Clean is een leuk idyllisch verhaal. De...
.jpg)
John Carrie - Shy Away Alhoewel de eerste twee albums van John Carrie and The Moor Green de grote...