We Are The Ocean - Maybe Today, Maybe Tomorrow Recensie op Podiuminfo

Cover We Are The Ocean - Maybe Today, Maybe Tomorrow

2012-09-27 Met de regelmaat van de klok brengt We Are The Ocean albums uit. Sinds 2010 bracht de post-hardcore band elk jaar een album uit en daar heeft het ontslag van vocalist Dan Brown in maart van dit jaar niets aan veranderd. Met Maybe Today, Maybe Tomorrow maakt de Britse band een doorstart, met gitarist Liam Cromby als nieuwe voorman en logische opvolger van Brown.

De band verdeelde voorheen, gelijk aan bands als Alexisonfire, de vocalen over een cleane zanger (Cromby) en een meer ruwe zanger (Brown). Wie echter bang is dat We Are The Ocean volledig aan power heeft ingeboet, wordt echter al snel gerustgesteld. Na de kale, pianogedreven intro ‘Standford Bridge’, opent ‘Bleed’ het album als een beteugeld Everytime I Die-nummer. Cromby briest gedreven het antikapitalistische refrein in de microfoon: ”They’re making you bleed for the money that they need. It’s all for the greed.”.Tekstueel blinkt het, net zoals op het gehele album, niet uit, maar het nummer is misschien wel het beste wat de band in al die jaren heeft gemaakt. De band schakelt vervolgens echter een tandje terug. In ‘Young Heart’, ‘Story Of A Modern Child’ en ‘Machine’ worden standaard poppunk thema’s (wees jezelf, laat niemand je vertellen wat je moet doen) aangegrepen met een veel meer poppy, duizend-in-een-dozijn geluid. De band krijgt daarbij Lostprophets-neigingen met meezingrefreintjes en andere stadionrock-truckjes.

Met de eerste single ‘The Road (Run for Miles)’ hervindt de band iets aan kracht, maar de stadionrock-illusies blijven. Drie middle-of-the-road nummers, met een mislukt blazers-experiment in ‘Pass Me By’, gaan de akoestische afsluiter ‘Chin Up, Son’ nog voor, maar het album heeft ze geen moment nodig. Die afsluiter had wellicht eerder op dit album de trend een beetje kunnen breken. Het album dat zo veelbelovend begon, stelt in de voortzetting teleur.

Wie ‘Bleed’ hoort, vermoed dat We Are The Ocean toekomst heeft als band zonder het geschreeuw van Dan Brown. Maar op de rest van het album is er weinig te horen dat doet verlangen naar meer. De sterke openingstrack lijkt een gelukstreffer tussen acht gemiddelde tracks.

Recensent:Jelger Woudstra Artiest:We Are The Ocean Label:Suburban